Annie's pov
Ανεβαίνω τις σκάλες πηγαίνοντας στο πάνω όροφο όπου με περιμένει ο σοφέρ για να με επιστρέψει σπίτι.
Δεν περίμενα να μου μιλήσει εκείνο το αγόρι, ο Λεονάρντο. Περίεργο όνομα, ιδιαίτερο και όμορφο όπως εκείνον, του ταιριάζει.
**
Επέστρεψα σπίτι, η ώρα είναι περασμένη διότι άργησα με όλα αυτά που συνέβησαν με τον Λεονάρντο.
Χτυπάω απαλά την πίσω πόρτα έτσι ώστε να μου ανοίξει η Μαίρη για να μην με καταλάβει η μητέρα. Όμως για κακή μου τύχη η μητέρα καθόταν στο μεγάλο χολ δίπλα από την σκάλα.
«Τι ώρα είναι αυτή Άννι; Από ότι πληροφορήθηκα από την διεύθυνση του σχολείου σου τα επιπλέον μαθήματα φιλοσοφίας που παρακολουθείς τελείωσαν στην ώρα τους και εσύ δεν ήσουν έξω που σε περίμενε ο σοφέρ. Ζήτω εξηγήσεις νεαρή μου.»
Μου λέει με το γνωστό αυστηρό της βλέμμα. Δεν ξέρω τι να της απαντήσω, δεν μπορώ να της πω την αλήθεια.
«Απλά είχα κάποιες απορίες και μου τις εξηγούσε ο καθηγητής αφού τελείωσε η διδακτική ώρα.»
Της απάντησα κοιτώντας το πάτωμα, δεν μου είναι εύκολο να λέω ψέματα αλλά δεν μου δίνουν άλλη επιλογή.
«Να μην επαναληφθεί, μπορούσες να ρωτήσεις τις απορίες σου στο επόμενο μάθημα ή να ρωτήσεις τον κύριο Άλμπερτ στα ιδιαίτερα μαθήματα που κάνετε.»
Είπε τελικά και έστρεψε ξανά το βλέμμα της στο κινητό της. Εγώ απλά εγνέψα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου.
Δεν μπορώ να βάλω τον Λεονάρντο από το μυαλό μου, δεν μου έχει ξανά συμβεί αυτό. Το χαμόγελο του έχει χαραχτεί βαθιά στην μνήμη μου που κάθε φορά στην θύμηση του ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.
**
Σήμερα είναι Σάββατο που σημαίνει ότι δεν έχω σχολείο αλλά σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παιδιά που το Σαββατοκύριακο σημαίνει ξεκούραση για εμένα δεν είναι το ίδιο. Έχω πολλές υποχρεώσεις κυρίως με τον πατέρα μου που τον βοηθάω με τα χαρτιά στο γραφείο του. Μέχρι τώρα τουλάχιστον γιατί από ότι έμαθα προσέλαβε καινούργια γραμματέα. Σιγά-σιγά οι υποχρεώσεις μου μειώνονται, ας ελπίσουμε ότι θα είναι η τελευταία μέρα που πηγαίνω στο γραφείο του για να κάνω τα θελήματα του.
Είμαι ήδη έξω από το γραφείο του πατέρα μου. Μπαίνοντας μέσα αντικρίζω ένα καινούργιο γραφείο στο είσοδο που δεν υπήρχε πριν. Από ένα δωμάτιο βγαίνει μια κομψή, ξανθιά κυρία κοντά στην ηλικία της μητέρας μου
YOU ARE READING
I Wish I Never Spoke
Teen Fiction- Πονάει πολύ όταν πρέπει να αποχωριστείς έναν άνθρωπο που αγάπησες πραγματικά.. // Story by @imtheGhostGirl GG
