I Wish I Never Spoke

4- First meet

Leonardo's pov

Έχει περάσει κιόλας μια ολόκληρη εβδομάδα από τότε που μετακομίσαμε με την μητέρα μου στην Ελλάδα και μπορώ να πω ότι έχει ήδη προσαρμοστεί πλήρως.

Θα ξεκινήσω και σχολείο την επόμενη βδομάδα, κάτι για το οποίο δεν είμαι καθόλου ενθουσιασμένος. Όχι τόσο για το ότι θα βρίσκομαι σε ένα νέο σχολείο με άγνωστα παιδιά και καθηγητές όσο για το ότι θα πρέπει να ξανά μπω σε πρόγραμμα διαβάσματος, δίνω πανελλήνιες φέτος αν και δεν είναι και τόσο σίγουρο. Πάντα ήμουν καλός μαθητής αλλά ποτέ δεν μου άρεσε το διάβασμα πάντα με τραβούσε η τέχνη της μουσικής.

Με την μητέρα μου μένουμε σε μια αρκετά "πλούσια" περιοχή της Αθήνας κ;ι ο μόνος λόγος είναι ότι στην συγκεκριμένη περιοχή ήταν το πατρικό της, έτσι δεν υπάρχει λόγος να ενοικιάσουμε κάποιο από την στιγμή που ήδη έχουμε ένα υπερβολικά άνετο για δύο άτομα σπίτι. Η μητέρα μου είναι ήδη στην καινούργια της δουλειά ως γραμματέας ενός από τους καλύτερους δικηγόρους της Ελλάδας.
Πριν φύγει για την δουλειά μου πρότεινε να πάω σε ένα ιδιωτικό σχολείο όπου  υπάρχουν αίθουσες γυμναστηρίου και μουσικής που θα μπορώ να πηγαίνω όποτε θέλω αφού η διευθύντρια είναι γνωστή της μητέρας μου και μου έχει δώσει το ελεύθερο.

Έχω φτάσει ήδη και αφού πέρασα από την διεύθυνση για να χαιρετήσω την κυρία Έλεν, την διευθύντρια του σχολείου και γνωστή της μητέρας μου, κατέβηκα στην σκάλες φτάνοντας τις αίθουσες γυμναστηρίου.

Την προσοχή μου όμως μου τράβηξε μια μουσική που παίζει στον χώρο έτσι περπάτησα μέχρι το σημείο όπου ερχόταν.  Η πόρτα της αίθουσας ήταν ανοιχτή έτσι μπορούσα να δω με ευκολία την πανέμορφη κοπέλα όπου χόρευε στον ρυθμό της μουσικής.

Κάθομαι αρκετή ώρα χαζεύοντας την μέχρι να κάνει μια στροφή και να καταλάβει την παρουσία μου στο χορό.
Με κοιτάει βαθιά στα μάτια όπως και εγώ. Έχει τόσο όμορφα μάτια, γαλάζια, που μπορείς να χαθείς για ώρες μέσα τους.

Μετά από λίγο σπάω την οπτική μας επαφή στρέφοντας το σώμα μου προς τα πίσω και περπατώντας στο εσωτερικό της ακριβώς απέναντι αίθουσας που βρίσκεται το γυμναστήριο. Πριν όμως μπω μέσα γυρίζω ξανά χαμογελώντας της.

**

Βρίσκομαι ακόμα στο γυμναστήριο, δεν έχει περάσει πολύ ώρα από την στιγμή που είδα εκείνη την κοπέλα. Δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου.

Αποφασίζω να πάω ξανά στην απέναντι αίθουσα για να δω αν είναι ακόμα εκεί. Πριν βγω από την αίθουσα γυμναστηρίου την βλέπω να ανεβαίνει τα πρώτα σκαλιά ανεβαίνοντας προς τα πάνω.

«Εε περίμενε!» της φώναξα και έστρεψε το βλέμμα της πάνω μου.

Άρχισα να την πλησιάσω με αργά βήματα. Στο πρόσωπο της είχα καρφωθεί μια έκφραση απόπειρας. Δεν ήξερα τι ακριβώς θα της έλεγα απλά ήθελα να την γνωρίσω, να μάθω το όνομα της.

Αφού μείναμε για λίγα λεπτά αμίλητοι παίρνω ξανά τον λόγο και τείνω το χέρι μου προς το μέρος της.

«Λεονάρντο»

Συστηνομαι και εκείνη μένει ακίνητη κοιτώντας το τεντωμένο χέρι μου για χειραψία.

«Το όνομα σου;»

Την ρωτάω και κουνάει ελαφρά το κεφάλι της δεξιά-αριστερά σαν να συνέρχεται από κάτι.

«Άννι»

Λέει τελικά και μου δείνει το χέρι της κάνοντας χειραψία.
Μείναμε έτσι κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, κοιτάζομασταν στα μάτια σαν να επικοινωνούσαμε με αυτόν τον τρόπο.

«Εμ..πρέπει να φύγω. Χάρηκα για την γνωριμία»

Μου λέει με την απαλή, γλυκιά φωνή της. Την έβλεπα να φεύγει ανεβαίνοντας σιγά-σιγά τα σκαλιά.

Annie's pov

gg