Storyline

Het begin

Rimio

Een andere klap raakte mijn been. Ik had hem verwacht maar het doet pijn. Langzaam strompel ik naar de emmer. Mijn been is volgens mij aan het afsterven. Hoeveel klappen zou ik al gehad hebben? Overal op mijn lichaam heb ik pijn. Mijn botten, spieren een huid. Zelfs denken doet pijn. Al zolang ik me kan herinneren werk ik hier. Toen ik eenmaal kon lopen moest ik beginnen met de vloer poetsen, ik leef in een kleine cel met een deken op een harde koude grond. Op mijn rug is een wond aan het ontsteken daarom slaat ze op mijn been. Met die grote lange zweep. Ik moest steeds meer gaan schoonmaken en vanaf mijn achtste begon ze me te slaan. Ik ben niet de enige. Meisjes en jongens komen en gaan. Weinig mensen blijven er lang zoals ik. Iedereen draagt een grijze vuilniszak en de jongens zijn kaal een de meisjes hebben gemillimeterd haar. Vroeger was het anders maar sinds de grote luizenplaag is bij iedereen het haar afgeschoren. Over een week is de grote veiling. Ik hoop dat ik verkocht word en hier weg mag. Ik denk alleen niet dat iemand een rottende kale zwakke slaaf wil hebben. "Ga je nog die thee zetten of niet?" De harde stem van bazin brengt me terug naar de werkelijkheid. Niet dat die veel van mijn dagdroom verschilt. Ik pak de theekan en giet hem in het kopje. Mijn hand trilt. Ik ben ook zo mager, logisch dat ik geen kan van 1 liter kan tillen. "kun je niet iets rechter in je kopje schenken?" ze slaat weer met die zweep een de kan klettert op mijn been. De vuilnis zak smelt en een brandende pijn boort zich in mijn been. Ik gil niet en huil niet. Dat heb ik wel afgeleerd.

Valencia

Bibberend zit ik in het hoekje van de kamer. De enige plek waarvan ik weet dat ik binnen veilig ben. Ik hoor haar door de gang stampen. Ze roept iets maar het gaat langs me heen. Op het moment gaat alles langs me heen. Het is bijna gewoonlijk geworden. Altijd als ze weer teveel op heeft zijn wij haar slachtoffer en dan kan je maar beter niet in de buurt zijn. We moeten allemaal ons eigen soort klusjes doen. Hoe gehoorzamer hoe hoger je klusje. Ooit zat ik in de tuin mocht ik de blaadjes vegen. Maar volgens haar werk ik te sloom. Te slecht... Dus werd ik gedegradeerd. Ze heeft de pest op me. Ik zit nu met nog enkele andere meisjes bij het een na laagste klusje. Afval opruimen en alle wc's schoonmaken en ook alle kamers die zo vies zijn dat je liever direct wegloopt. Nu moest ik de woonkamer boenen met een doekje. Mijn knieën doen pijn van het kruipen en mijn rug brand. Ik ging te sloom zei ze. En dan word ik geslagen met een heel grote zweep. Een van de hardste en pijnlijksten. Vroeger gilde ik van de pijn en smeekte ik haar te stoppen. Maar dat heb ik wel afgeleerd. Ze stopte me in een super kleine ruimte en zette voor 10 seconden een super warme straal aan. Ik heb er genoeg brandwonden van. Dan mocht ik vrij en moest ik verder werken. Ik huilde ook weleens maar dat doe ik nog maar zelden. Nu ik dit hoekje achter de grote kast van de kelder heb gevonden verstop ik me hier. Veilig en ver van iedereen. Ik heb gehoord dat er weer een nieuwe veiling zal komen. Maar door haar toedoen zie ik er niet meer uit. Mijn lichtblauwe blouse is donkergrijs geworden en mijn haar zo futloos als wat. Wie mij nog wil kopen is gek. En dat zal ze de keilers laten merken ook. Ze zou alles goed bedoelen. Arme weesjes helpen van hun straatleven een 'normaal' leven te maken... Maar in werkelijkheid is er niks van waar. Nu hoor ik haar door de kelder lopen. Ik houd mijn adem in en wacht tot ze wegloopt. In tegenstelling loopt ze naar de kast. Ze begint in zichzelf te mompelen: 'die stomme... Als ik haar krijg dan... ze zal nog verrast worden...nog erger dan anders..Hahaha ik zal haar... lekker... Vera... . Nu is ze weg. Gelukkig. Ik durf niet te denken over wat me te wachten staat. Na enkele minuten weet ik al dat ze weg is. Ik sluip naar mijn kamer en zie Rimio op onze kamer. Zij heeft geluk. Ze mag thee schenken en bedienen. Maar gezien haar wonden durf ik niet eens te vragen of het echt beter is. Ik weet het antwoord wel. Mijn deel van de kamer is een heel oud bed met zelf verzamelde oude dekentjes en ernaast een rekje wat dienst doet als kast. De rest ligt onder mijn bed. Zo te zien ligt Rimio te slapen. Ik mag haar wel. Opeens bedenk ik me dat ik naar de tuinloop moet. Ik trek mijn vuilniszak aan in plaats van mijn bloesje met rokje en doe mijn oude ballerina's uit en doe in ruil ervoor mijn oude versleten bruine werkschoenen aan. Ik ren van de trappen af en ben net op tijd buiten. Ze komt al naar buiten. 'welkom dames en heren. Weer de bekende tuinloop. Succes zoek een partner en wie te laat is mag direct zonder eten verder werken tot halverwege de nacht.' ik ben blij voor Rimio dat ze bij de hogere slechte status zit. Dan hoeft ze niet nu met deze groep. Ik zoek naar peter mijn beste vriend. Gelukkig zie ik hem en ik ren naar hem toe. 'wij samen?' hij knikt en zegt vrolijk 'natuurlijk met jou altijd'. We rennen door se tuin in een vaste rij en mogen ondertussen van "de natuur genieten".