Storyline

Power

Valencia

Ik word wakker in dezelfde kamer als net. Het gebroken glas ligt naast me en de inhoud enkele centimeters verderop. Peter komt weer binnenlopen en als hij ziet dat ik wakker ben rent hij bijna op me af. Bijna. 'Val, gaat het? Je liet ons zo schrikken! Ik... Ik dacht dat je... Nouja het is niet echt belangrijk nu!'. Peter glimlacht en gaat verder. 'Rimio liep even weg en praatte met Teun. Ze is weer terug en opeens kwamen er twee dames aan. Een van hen had ren knop en drukte die in. Toen zakte Rimio ineen en zei alleen nog: val moet hier weg. Toen was ze bewusteloos. Teun heeft haar op tijd weggehaald van die dames en is nu constant bij haar. Ik weet dat dit echt veel te veel informatie is voor iemand die net weer wakker is door flauwvallen maar veiligheid boven alles. Snap je me?' Hij kijkt me onderzoekend aan. Ik laat het tot me inwerken. Saito wil me weg hebben en Rimio is door een knop bewusteloos gevallen. Ze is weer de oude en Peter kan alles perfect na vertellen. Beetje raar. Nogal raar. Als ik dit zo hoor zou ik bijna denken dat Peter met saito samenwerkt. Niet bijna. Ik denk het. 'Val, snap je het?' Zegt hij nog eens. Dan haal ik uit en raak zijn wang. Voltreffer! 'Ja ik snap het!' Roep ik uit. 'Zelfs beter dan ooit' dan sta ik op en zie sterretjes en voor ik wegloop roep ik nog 1 ding: 'nu snap ik al je moeite. Je wordt bedankt Peter!' Met die woorden loop ik weg en laat Peter verbijsterd achter. Hij roept bog dat ik moet oppassen maar dat doe ik niet natuurlijk.. Ik bots tegen zon beruchte dame aan en ik val direct om. Ik wordt opgetild en in een klein grijs kamertje gedropt. Ik krijg weer slaapspray en opnieuw droom ik. Een meisje van een jaar of 8 zit aan een tafel. Ze glimlacht. Vandaag zal ze haar moeder in eeuwen weer zien en spreken. Ze heeft haar zo veel te vertellen. Ze zit op een houten antieke stoel met donker hout met arm leuningen maar wel heel eenvoudig. Dan komt bazin binnen. Ja Valencia. Kom maar even mee. Tegen de anderen zei ze dat ze naar de meetingroom mochten. Tegen mij zei ze iets anders. 'Je moeder kan er tot mijn spijt biet zijn. Ze heeft een ernstig ongeluk gehad in het buitenland en ligt daar nu op een zwaar bewaakte afdeling. Ik kan in geen mogelijkheid je erheen sturen of haar bereiken. Ze wilde ook niet komen schreef ze me in een brief. Lees maar'. Het meisje leest de brief die helaas te vaag is om echt te kunnen lezen in de droom en begint te huilen. 'Dit kan niet mijn moeder geschreven hebben!' Snikt ze zacht. 'Ze zou me nooit in de steek laten voor een kledingzaak die ze kan overnemen. Ze zei altijd; kind boven man, kind boven werk!'. Het meisje snikt en bazin roept dat "het zo wel weer genoeg is". Dan wordt ze aan haar arm naar. Haar klusje gesleurd en wordt daar in een klein hokje gesmeten. Alleen water en brokken als eten.

Rimio

Ik doe mijn ogen open en het eerste wat ik zie is... zwart? Ik doe mijn ogen open met mijn vingers, maar de ruimte is nog steeds zwart. Met mijn arm tast ik af waar ik ben. Ik lig op een grond, met onder me een jas ofxo, ik ruik er aan en hij ruikt naar teun. Teun! Ik tast rond me heen, en ik voel iets zachts en vochtigs. Ik duw verder en ik kom ik een natte ruimte, tot plots een hand mijn arm vastpakt. "Waah!" Ik gil. "Rimio... waarom zit je in mijn mond?" Teun zegt iets. "Teun waar ben je? Alles is zwart!" Ik spreek naar het duister. "Maar rim, je hebt je ogen wijdopen!" Ik voel een andere hand op mijn rug, 'rimio? Ik ben het, peter.' Ik voel de twee handen, op mijn rug en op mijn arm. Langzaam en aftastend pak ik ze vast, en ik hoop dat ik eeb beetje hun richting uit kijk. 'Valencia is in gevaar, saito wil een poppenhoer van haar maken, en eenmaal gebeurd, kan ze hier niet meer vandaan.' Ik voel Peters hand verstrakken. Ik kan niks zien, maar ik voel dat er iets is gebeurd. 'Peter? Wat is er gebeurd?' Ik volg zijn arm tot ik bij zijn hoofd aankom en ik hou zijn hoofd tussen mijn handen, alsof ik de pijn in zijn gezicht lees, wat eigenlijk heel stom is gezien ik niks zie. 'Val... ze denkt dat ik bij Saito hoor..' 'shit' ik laat hem los en ik spring op. Het zwart begint te draaien en ik val volop tegen iemand aan. 'Sorey' Een sterke hand pakt me vast. 'Geen zorgen, wij helpen je wel!' Samen met Teun en Peter loop ik stapje voor stapje. Er gaat een deur open, en het zwart word plots geel en rood. 'Zon?' Is het eerste wat ik bedenk. 'Zijn we buiten?' De hoop was in mijn stem te horen. 'Nee,' fluisterd Teun, 'dit is een fel belichte gang in het reuze doolhof van dit testlabaratorium van Saito.' Terwijl we stapjr voor stapje door de gangen lopen, valt ons op dat het zo stil is. Hoelwel ik niks zie, voel ik de handen van Teun en Peter verstrakken. Er is iets goed mis, besef ik me. Op dat moment hoor ik zijn stem. 'Welwel, als we daar onze 2 gasten en een gevangene niet hebben?'