Storyline

Gestoord

Rimio

"Rimio, ze us weee wakker!" Roept peter. Ik zucht opgelucht. We vonden Val midden in een kamer, haar ogen waren vervelend naar boven gedraaid en ze lag scheef onder een stoel. Haar handen leken iets vast te houden maar we was niks. Teun, vince en emmalore waren in geen velden te bekennen. Het laatste wat we zagen was enmalore en bazin, vlak voor peter en ik een klap op onze kop kregen. "Peter, ik ga opzoek naar Teun. Let op Val" ik kijk naar Valencia en loop naar de deur. "Rimio, dat is veel te gevaarlijk! Straks gebeurd bij jou hetzelfde als bij Val..." ik draai me om en zeg: "ik ben niet zo nieuwschierig als Val. Blijf hier en bescherm haar maar. Ik red me wel" het klonk wat botter dan bedoeld, maar ik wilde niet dat Valencia dacht dat ik Peter van dr af wilde pakken. Een jaloers wicht was wel genoeg. Ik loop de gangen door tot ik Vince zie. Ik verschuil me achter een openstaande deur, tot ik een hand voor mijn mond voel en ik de kamer in word getrokken. Daar zie ik Peter en Teun vastgeboeid aan een paal. Er word een mes in mijn hand gedrukt. "Kies rimio kies!! De een leeft de ander sterft!" Ik kijk verward naar Peter, hoe kan hij daar zijn? 2 seconden geleden was hij bij Val. Ben ik aan het hallucineren? Ik krijf een duw van iemand achter me en ik val tegen Teun aan. Ik raak hem aan, en hij kreunt zacht. Geen hallucinatie. "Red peter" zegt Teun. Alles begint te draaien en Peter begint te vervagen. Ik pak het mes steviger vast en tel tot 3. "1...2...3..." en ik steek het mes in mijn pols. Het bloed stroomt er uit, en ik zak door mijn knieen. Mijn greep om het mes word zachter, door al het bloed kan ik me niet neer consentreren. Ik haal het mes uit mijn pols, en hak hem er nog een keer in. Ik weet dat het geen zin heeft om mezelf te vermoorden, maar dan hoef ik niet aan te zien hoe peter en teun worden vermoord. Ik voel niks meer en mijn beeld word zwart. Als laatste zie ik emmalore en teun zoenen. Ik schreeuw en ik val weg. *piep piep piep* "Ze komt bij" ik doe mijn ogen open en ben in een witte ruimte. "Is dit de hemel?" Vraag ik schor. Ik probeer recht te zitten naar mijn pols doet pijn en mijn hoofd duizeld. Ik word weer op het bed gedrukt en een naald word in mijn arm gedrukt. Als ik weer bijkom lig ik vastgebonden aan een tafel. Ik voel me al weee wat beter. "Tsk wat een stunt, zelfmoord proberen te plegen" ik draai mijn hoofd naar links en zie bazin zitten. "Waar ben ik?" Vraag ik fluisterend. "Je bent in de villa van Saito Phantomhive. Je verloofde, op deze weize zul je je geliefde Teun nooit meer zien Ha ha ha ha ha" Mijn hart staat stil, Saito? Phantomhive? Teun nooit meer zien?" Het duizeld allemaal. Als ik weer bij kom is de kamer anders. Ik lig op een roze hemelbed in een reuze grote kamer. "Je aanstaande, rimio PHANTOMHIVE" bazin opend de deur en een jongen van mijn leeftijd met een ongeinteresseerde blik loopt mijn kamer in. "Het zal wel" mompelt hij. Ala hij naar me kijkt valt zijn mond open. "Rimio??! Ben jij dat?" Hoe hij mij had kunnen herkennen snap ik niet. Er loopt een litteken verticaal over mijn gezicht heeb en ik ben ingewikkeld in verband. "Vive, wat doet Rimio hier? Ik dacht dat mijn verloofde hier zou zijn?" Hij kijkt Bazin aan. "Sir. phantomhive dit is uw verloofde"

Valencia

Rimio loopt de kamer uit wn Peter zit naast me op het bed. Hij streelt mijn wang en ik zou willen dat hij nooit meer stopte daarmee. 'Waar is....is Rimio heen?' Zeg ik zachtjes en nauwelijks hoorbaar. 'Vince zoeken, nu jij het niet kon laten allerlei kamers in te gaan moet zij wel. Ieders leven is belangrijk Val!!!! Had je niet voor één keer je nieuwsgierigheid kunnen onder drukken???' Peter kijkt me boos aan. Ik zou zo graag alles aan Peter willen vertellen mar dat beeld van Emmalore komt steeds weer door mijn hoofd gezweefd. Dus ik blijf stil. Peter kijkt peinzend voor zich uit en opeens zegt hij wa. 'Val je bent niet de enige, nooit niet. Ik weet biet wat je beZielt maar dit kan niet meer' hoofdschuddend staat hij op en hij loopt naar het raam. Jeetje... Waar HEEFT hij het over, wat me "bezielt"?? Ik geloof dat ik het bij het eerste woord al kwijt was. Ik sta op en hink naar het raM. 'Peter? Zou je willen zeggen wat ik dan zooo verkeerd doe?' Ik zucht en kijk naar buiten waar opeens een vrachtwagen naar binnen rijd. 'Val, je doet zo raar laatst. Ik... Sorry dit is niet het goede moment...' Hij aait met zijn hand over mijn wang en wil weglopen. Nee niet weg!!! Ik hou zo van je!! Met dat ik dat denk schrik ik er zelf van. Nee. Peter is mijn beste vriend en zal het blijven. Ik mag niet verliefd op hem worden of zijn. Nee nee NEE!!! 'Val! Hoor eens' ik word wakker uit mijn eigen gedenk en luister naar... .... Geschreeuw? 'Peter... Dat klinkt als Rimio!!' Maar Peter is al weggerend. Nou lekker is dat. Hij laat me gewoon barsten. Niet dat ik jaloers ben maar ik snap gewoon niet waarom hij zo doet! Ik ren dus maar Achter hem aan. We komen een kamer binnen en zien Teun huilend op de grond liggen. Huilend? Ik heb biet veel jongens zien huilen.. Eigenlijk maar 2; Vince en Peter maar Teun hoort daar nu ook bij. Peter loopt naar Teun en legt een hand op zijn schouder. 'Teun sta eens op! Het komt goed maar wees even sterk wil je?' Peter klinkt geïrriteerd. Iets wat hij anders nooit is.. Ik duw Peter weg en kniel naast Teun neer. 'Het is goed Teun, wij zijn bij je, het komt goed' zeg ik sussend en ik sla mijn armen om hem heen. Peter werpt me een kwade blik toe maar ik doe alsof ik blind ben. Ik glimlach naar hem en aai Teun over zijn rug. 'Teun, kan je ons vertellen wat er is gebeurd?' Teuns rode ogen beginnen weer te glimmen en de tranen stromen weer over zijn wangen. Ik geef hem weer een knuffel en dit keer blijft hij zo zitten. Ik voel een traan over mijn eigen wang lopen. Waarom??? Ik heb er geen reden toe om te huilen. Oké toch wel, altijd als anderen huilen krijg ik medelijden met ze en als hun leed zo erg is huil ik met ze mee. Ook is dit een goed excuus om mijn tranen de vrije loop te laten vanwege het voorval mer Peter. Genoeg redenen maar ik doe het niet. Zo ben ik niet. Teun is inmiddels weer wat rustiger geworden en Peter heeft opeens een glas water voor hm neergezet. 'Teun. Leg ons zo rustig mogelijk wat er is gebeurd, we willen je helpen. Onthoud dat goed hè!' Zeg ik liefdevol. Hij bibbert dus ik teek mijn vest uit en geef het aan hem. Dankbaar slaat hij het om zijn schouders. 'Ik werd vastgepakt van achteren door iemand. Ik denk Emmalore... Ik werd in deze kamer gezet en even later werd Rimio naar vinnen geduwd. Volgens mij is haar wat ingespoten want ze dacht dat jij' hij geeft een knikje naar Peter 'er ook was. Bazin zei dat ze moest kiezen wie dood moest. Ik of de nep Peter Ookal was hij voor haar zo echt als wat. Ze kreeg een mes en ze viel tegen mij aan. Toen ging alles heel snel. Ze besefte dat ik echt was en dacht dat dus ook van de Peter waar ze van hallucineerde. En toen....' Teun begint weer te huilen wn weer troost ik hem. 'Ga verder' zegt Peter zachtjes. Dat is ook voor het eerst dat hij zich er mee bemoeit maar hij doet het wel, en even ven ik het voorval vergeten. 'Toen duwde ze het mes in haar eigen .... P........pols... T t t twee keer en n-nu is ze .....' Teun ligt te nu keihard te huilen op de vloer en ook Peter heeft nu tranen in zijn ogen. Ik zeg niks. Rimio is weg. En ik had bog zo veel met haar willen bespreken. Zo veel.. Ik laat het op me inwerken en opeens staat Emmalore voor ons met een pistool op ons gericht. 'Kijk kijk, wenend om die Rimio. Zometeen is het Rimio wenend om jullie!!' Ze begint te lachen als een heks en lost een schot. De kogel raakt Peter in zijn scheenbeen en een ijselijke gil gaat door de kamer. Emmalore lacht steeds harder en ook ik krijg een schotwond in mijn arm. Ik zak in elkaar van de pijn en gelukkig laat ze Teun met rust. 'Zo, alle drie pijn. Het juiste ingrediënt voor.... Jaaaaaaa dat zouden jullie wel willen weten hè?' Ze lacht en steekt haar duim omhoog. 'Succes .... LOSERS!!!' Gilt ze. 'Jullie zijn trouwens vrij, eens zien hoever jullie komen!' Dan slaat ze de deur dicht en zitten er weer mrt z'n drieën op de grond. Ik voel opeens een arm om me heen. Ik denk dat het Teun is maar als ik me omdraai is het Peter. Gelukkig. Ik begraaf mijn hoofd tussen zijn schouder en borst en val in een korte maar diepe slaap..