سری به کتابخونه‌ی من بزنید. شاید خوشتون اومد و چند تا کتاب قرض گرفتید!
- کتابخانه‌ی الیکاسو -
• مختص معرفی فن‌فیکشن های روزِ واتپدِ فارسی
• نقد و بررسی داستان بدون اسپویل
خب خب خب. اولین فیکشنی که میخوام نقد و بررسی‌اش کنم، فیکشن معروف دزیره‌ست که اسمش دهن به دهن می‌چرخه. طرفدار های این فیکشن به اندازه‌ی فندوم آرمی قوی و قدرتمنده و آدم باید خیلی دلجرئت داشته باشه که نگاه چپی به این فیکشن بکنه.
اول از همه میخوام راجع به کلیت داستان بگم. داستانی با شروع و پایانی آروم ولی ماجرا های زیادی داره. توصیفات بسیار عالی فضا و احساسات خیلی مهم هست و نویسنده به خوبی حرفه‌ای بودنش رو حتی با جمله بندی هاش نشون داده.
گاهی ما درگیر یک داستان، یک فرد، یک موزیک یا هر چیزی شبیه به اینها میشیم و تحت تاثیرش قرار میگیریم. دزیره هم همینطوره. شما نمیتونید جزئیات داستان و لقب ها و نکات ریزی که از دزیره، دزیره میسازه رو از یاد ببرید.
من این فیکشن رو چندین ماه پیش خوندم زمانی که کامل شده بود. شاید یک هفته خوندنش طول کشید و دلیلش این بود که من نیاز داشتم لحظه‌ای صفحه‌ی واتپد رو ببندم و نفسی عمیق بکشم و سعی کنم داستان رو هضم کنم. از طرفی خوندن این فیک قراره کمی به طول بیانجامد چون پارت های طولانی‌ای داره.
یکی از چیز هایی که دزیره رو معروف کرد، توصیفات دقیق و بسیار عالی احساسات بود. نویسنده بیشتر احساسات رو نوشته بود و ما با خوندنش میتونستیم ارتباط بیشتری برقرار کنیم. در حقیقت من عقیده‌ام اینه که فضا و لباس ها و غیره رو باید خود خواننده تصور کنه و نویسنده اشاره‌ی کوتاهی بهشون بکنه چون احساسات جز ارکان های اصلی داستان نویسی هست.
به شخصه عاشق فیک های کلاسیک هستم که به جزئیات پرداخته شده و به طور ناگهانی قرار نیست یه گوشی تلفن از تو داستان بزنه بیرون! خیلی مهمه که توی داستان های کلاسیک و تاریخی بدونید که چه وسیله‌ای در چه زمانی توسط مردم مورد استفاده قرار می‌گرفته و نویسنده به خوبی تونسته از پس اینکار بربیاد.
علاقه‌ی این نویسنده به فرهنگ های مختلف باعث شده فیکشن هاش تم خاص و حتی رنگ خاصی داشته باشن. مشخصه که نویسنده حسابی تحقیق کرده و بعد این فیکشن رو نوشته چون فرهنگ فرانسه و حتی لوکیشن و فضا کاملاً واقعی و قشنگ توصیف شدن.
و اما بنده جبهه میگیرم در برابر این داستان!
از خوبی های این داستان گفتیم و حالا وقتشه کمی انتقاد کنیم! اگه بخوایم رو راست باشیم من خیلی با این داستان کیف نکردم. آخرش پکر شدم! واقعا میگم. شروع معمولی‌ای داشت و پایانی خیلی معمولی‌تر. درسته، واقعی بود و چیزی که در مخیله‌ی آدم می‌گنجید ولی همچین داستانی نیاز داشت که شروع و پایان بووووم داشته باشه! دقیقا مثل ماجرا های خود کتاب ولی اینطور نبود.
در واقع من حس میکنم نویسنده جا داشت تا خط داستانی بهتری رو دنبال کنه.
در واقع قلم زیبای نویسنده خواننده رو برای یک پایان ذوب کننده آماده کرد ولی متاسفانه اینطور نبود. البته این موضوع به هیچ عنوان نمیتونه از ارزش داستان کم کنه.
مثلا من اولش اینجوری بودم: "خب... مشخصه که داستان چیه و قراره چی بشه."
و آخرش: "عا... خب... قشنگ بود."
همین. حداقل برای من اینطور بود و خیلی از شروع و پایانش خوشم نیومد. البته سلیقه‌ای هست و میدونم چقدر این فیک طرفدار داره. من فیکشن دیگه‌ای از این نویسنده خونده بودم قبل از دزیره به اسم "Symphony" و فصل دومش "Harmony" که در حقیقت تا حدودی ورژن مدرن و به روز دزیره‌ست که چاشنی کمدی داره.
وقتی این دو فصل رو بخونید واقعا دزیره براتون کمی خسته کننده خواهد بود پس پیشنهاد میکنم کار منو انجام ندید و اول دزیره رو بخونید چون در هر صورت فیکشن های بالا قراره به دلتون بنشینه.
در نتیجه: این فیکشن رو بخونید چون ارزش ادبی بسیاری داره و میتونه حتی به اطلاعات عمومی‌اتون هم تا حدودی اضافه کنه. مطمئن باشید قراره از شخصیت ها خوشتون بیاد و نسبت به کاپل اصلی داستان علاقمند بشید. داستان به قدری فراز و نشیب داره و مثل قایقی روی موج های دریا قراره تکون بخورید و لذت ببرید که سر چندین روز تمومش میکنید.
. . . .
• اگر این فیکشن رو خوندید خوشحال میشم نظرتون رو بشنوم.
