(U)
မြှီးညှောင်ရိုးနာတာက အလွန်ဆုံးတစ်ပတ်ကျော်လောက်ကြာသွားသည်။
ဒါတောင် အရှင်းပျောက်သေးတာမဟုတ်။ အစပိုင်းတုန်းကလောက်ထိတော့ အထိမခံနိုင်မဖြစ်တော့တာကြောင့် လမ်းလျှောက်လျှင်လည်း ရုပ်ဆိုးပန်းဆိုးမဖြစ်တော့ချေ။
ညအိပ်ယာဝင်လျှင် လက်ချောင်းလေးတွေကို မထိတထိဆော့ကစားတတ်သူမောင်က အခုလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင်အိပ်နေရင်းမှ
ကျွန်တော့်လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေကို ထိလိုက် ညှစ်လိုက်လုပ်နေပြန်သည်။
"မောင်...."
"ဟင်"
"မောင့်ဆိုင်ဘေးက မြေကွပ်က ဘယ်နှစ်ပေကျန်သေးလဲ သိလား"
"အင်း...ခန့်မှန်းချေ...ပေ(၆၀)လောက် ကျန်မယ်ထင်တယ်"
"ပေ(၆၀)ဆိုတော့ နည်းနည်းကျဥ်းတာပေါ့"
"ဟင် ကိုရောင်နီက ဘာလုပ်ဖို့လဲ"
"ကျွန်တော် အဲ့မှာ နှစ်ထပ်တိုက်ဆောက်ချင်လို့"
"နှစ်ထပ်တိုက်...? ဘာလုပ်ဖို့လဲ"
ဂျက်စမင်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး အူတိုတာကို အခုထိ အရှင်းမပျောက်တတ်သေးတဲ့ မောင်က အခုလည်း ခပ်ဆောင့်ဆောင့်အသံနှင့် ပြန်မေးလာသည်။
"ကျွန်တော်တို့စုထားဆောင်းထားတဲ့ ငွေတွေက
နည်းတာမဟုတ်ဘူး နိုင်ငံရေးအခြေအနေတွေနဲ့ အခုငွေတွေက သိပ်ပြီးစိတ်ချရတာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ငွေစုတာထက် အခုလိုအဆောက်အဦ ပစ္စည်းတွေနဲ့
မြုပ်နှံထားတာ ပိုပြီးသင့်တော်မယ်လို့ထင်တယ်"
"အဲ့တာတော့ဟုတ်တယ် ကိုရောင်နီ ကျုပ်လည်းစဥ်းစားမိတယ်"
"ဒါပေမယ့်ဗျာ ကျွန်တော် ဆောက်ချင်တဲ့ပုံစံက ခြံအကျယ်ကြီးနဲ့ အုတ်ခံတိုက်နှစ်ထပ်ကျယ်ကျယ်လေးဆောက်ထားချင်တယ်
အခုခြံက နည်းနည်းကျဥ်းနေတယ်ဗျ"
"ဒီလိုလုပ်ပါလား ဟိုဘက်က ခြံကိုပါ ဝယ်ဖို့ပြောကြည့်လေ
အဲ့မှာက ဘယ်သူမှနေတာမှ မဟုတ်တာ ကျုပ်ခန့်မှန်းရသလောက် အဲ့ဘက်ခြံက ပေ(၄၀)လောက်ရှိမယ်"
"အင်း အဲ့လောက်ဆို ကျွန်တော်လိုချင်တဲ့
အကျယ်အဝန်းရတယ် အဲ့မှာအိမ်ကျယ်ကျယ်ဆောက်ထားပြီး
အိမ်ငှားစားရမယ်"
