"Kapıyı aç, kapıyı açmana ihtiyacım var." Sesi boğuk ve bir fısıltıdan çok daha yüksek. Sen ve davetsiz misafir arasında sadece zayıf bir itme kilidi var. Sırtınızı tahtaya bastırıp, bir şekilde kolu çevirmeyi başarırsan, vücut ağırlığınızın onu banyoya girmekten alıkoyacağını düşünüyorsun. "Y/N bu tarafa geliyorlar, burayı istila ediyorlar. Sana benim gibi nazik olmayacaklar."
Kapıya sürtünen tırnaklarının sesi içinizde bir ürperti yarattı. Ürperdin ve kulaklarını kapattın. Daha yüksek sesle konuşuyordu, şimdi neredeyse bağırıyordu. "Etini kemiklerinden koparacaklar, açgözlü domuzlar gibi vücudunu parçalayacaklar! Apartman pencerenizin dışında başka bir çarpışma ve ardından bir çığlık daha duydun. ellerin ve ayakların üzerinde süründün, yeniden dışarı çıkmak için santim santim. Neden bu kabustan uyanmadın? "Bunu sana asla yapmazdım Y/N, ben onlar gibi değilim, daha önce hissettiğim gibi hissedebiliyorum. Seni hissedebiliyorum - kalbimin senin için attığını hissedebiliyorum." Yumruğu kapıya çarptı, sadece bir kez menteşelerindeki çürük demir parçası tıkırdadı. "Sana ihtiyacım var!" Neredeyse çığlık attı. "Sana ihtiyacım var! Sana ihtiyacım var - sadece sen!" Her çığlık arasında yumruğunu tekrar tekrar tahtaya vurdu. Pencere pervazına tutunarak toplayabildiğiniz kadar küçük bir güçle kendinizi yukarı çekerek bir hıçkırık sesi duyuyorsunuz. Şehir harabeye dönmüş, binalar yanıyor, araba camları kırılmış ve ciğerlerinde kalan tüm havayla çığlık atan insanlar. Tam bir kaos, kıyamet tıpkı bir çizgi roman gibiydi. Ölümsüz yaratıklar lağımdan sürünerek çıktılar, yayaları ısırdılar ve evlere girdiler. Alarmlar çalıyor, hayat bir anda aniden durdu. Artık sessiz olan kapıya bakarak yenilgiyle duvarın dibine çökersiniz. Kapı kolu hareket ediyor mu? Hayır. Yerden birkaç kat yukarıda olmanıza rağmen, dışarıdaki yoğun yıkım sesi korkutucu.
Küçük bir tıklama, sadece küçük bir metal patlama ve kapı itilerek açıldı. Deliğine bir iğne soktu, o uzun zaman boyunca kilidi açıyordu. Çığlık attın ve ellerinle kendini korumaya çalıştın, dizlerini kavradın ve yüzünü kapattın. "Defol!" Bütün nefesinle yalvardın. "Aw Y/N, beni görmek istemiyormuş gibi gibi davranıyorsun." Sesi nefes nefese geliyordu. "Bu duygularımı incitiyor."
Ellerinin arasından baktın. Teni solgun ve herhangi bir renkten yoksun, dudaklarında ve boynunda halka şeklinde çatlamış ve soyulmuş bir cilt. Size yaklaşırken yüzünün her yerini inceledi
"Beni tanımadın mı? Benim, Tomura. İşyerinde en sevdiğin müşterin."
Bir an düşündün, kapüşonlu adam mı? "Her gün sade bir kahve ve bir Snickers bar alıyorsunuz..." Sözleri neredeyse ağzınızdan çıkaramayacaktınız, son zamanlarda gelmeye başladı. Tek başına oturdu ve sabahın çoğunda telefonuyla oynadı. Siparişini almak veya gününün nasıl geçtiğini sormak dışında onunla asla konuşmuyorsun.
"Bak beni tanıyorsun." Uzun parmakları bileğinize uzandı. Nefes alıyorsun ve bacağını kendine daha sıkı çekiyorsun. "Git dedim!" Ona bağırırken yanaklarından daha fazla gözyaşı döküldü. "Shh, bu kadar korkmana gerek yok." Seni susturdu, boncuk kırmızısı gözleri yalvarırcasına ve çaresizdi. "Isırmayacağım..." Öne atıldı ve bacağına tutunmayı başardı ve seni kendine doğru çekti.
"Bu zor!"
Tomura hastalıklı bir kahkaha patlattı, kıvranan vücudunu altına sıkıştırırken kavrayan elleri seni ezdi. Yanağına hafifçe dokundu. "Çok güzel-" Dişlerini sıkarak aşağıya doğru yüzünü çevirdi "-Tadını uzun zamandır merak ediyordum." Boynunu öptü ve ısırdı. "L-lütfen beni öldürme." Kafa karıştırıcı bir sızlanma tuttun, onun özensiz ve güçlü öpücükleri iyi hissettiriyor. Elleri buz gibi, kollarınızı başınızın üstünde tuttu, bileklerini yere sabitledi.
"Sessiz ol küçük tavşan." Doğrudan kulağınıza konuştu. Tomura şakağına yumuşak bir öpücük kondurdu.
