"Ah sevgilim Y/n şimdi nereye gitti?"Senin hayatını mahveden adamla arandaki tek şey bu duvardı.Alay eden ses tonu, ensenizden bir ürperti verdi. Bodrumdan kaçmayı başardın ve kendini evin birçok odasından birinde buldun.
"Eğer saklambaç oynamak istiyorsan bana sorabilirdin, biliyorsun~"Elinde tuttuğu büyük mutfak bıçağını duvara sürterek, siz bu düşünceye sinerken sert metalik bir ses çıkarttı, dolabın kapağının camlarından onu dikkatlice izliyorsun. Mutfak bıçağını sallarken, yanından geçen gözünüze çarpan bıçağın parıltısı...
Kafanda defalarca dua ettin"Lütfen, lütfen, lütfen, lütfen beni bulmasına izin verme." Neyse ki, içinde saklandığınız karanlık dolabın yanından geçti. Kapı kapanana kadar dikkatle dinledin ve titreyen ellerle tahta paneli tereddütle açtın. Oradan adımını attığında, oradan çabucak çıkman gerekiyordu, seni bulması an meselesiydi. Kendi kendine kapıyı açmalı mısın diye merak ederek kapıya doğru ilerliyorsun. Ne de olsa dışarıda ne olabileceğine dair hiçbir fikrin yoktu, bildiğin tek şey, bıçağıyla o kapının dışında bekliyor olabileceğini... yeniden titredin. Geri çekilmeden önce bunu yapmaya karar verdin ve, yavaş yavaş tokmağı çeviriyorsun, çok yavaş. Kokichi'den hiçbir iz yokmuş gibi görünüyor, tek gördüğün karanlık bir koridor, zar zor görebiliyorsun. Muhtemelen seninle uğraşmak için ışıkları kapatmıştır, nasıl gideceğini bilmediğini biliyor. Ayakların kıpırdayamıyormuş gibi hissediyorsun ama yine de kendinizi zorluyorsunuz, birbiri ardına hareket ediyor, salona adım atıyorsun. Aniden heyecanladın , kaçıyordun, özgür olacaksın, sonunda bu cehennem çukurundan kurtulacaksın. Sanki ayakların kendi kendine hareket ediyormuş gibi seni uzağa taşıdılar, nereye gittiğin hakkında hiçbir fikrin yoktu, gördüğün ilk odaya girdin, yardım edecek bir şey, bir pencere falan, herhangi bir şey bulmayı umuyordun. Kapıyı açtın, şükür ki kilidi açıldı, rahat bir nefes aldın.
