Γιατί με άφησες;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Το βράδυ ξύπνησα... Κοίταξα στο κινητό μου 1:30...  Ντύθηκα και βγήκα να περπατήσω είχα πολλά να σκεφτώ... Την ζωή μου,  την οικογένεια μου και τώρα το καινούριο καρδιοχτύπι που μου χτύπησε η πόρτα. Όταν νιώθω έντονα συναισθήματα με βοηθάει να πηγαίνω στην παραλία. Ο ήχος των κυμάτων της θάλασσας με βοηθάει να ηρεμώ... Σχεδόν έφτασα... Κατεβαίνω τα σκαλιά και κάθομαι στην άμμο... Αρχίζω και πετάω βότσαλα και ακούγεται αυτός ο χαρακτηριστικός ήχος όταν σκάει πάνω στο γαλάζιο νερό. Ακούω βήματα και ένα σιγανό τραγούδι να βγαίνει από χείλη ενός άντρα... "Ποιος σου κλέψε το γέλιο σου και είσαι θλιμμένη τόσο..." Χαμογέλασα... "Κι εσύ εδώ;" "Δεν είχα ύπνο κι εξάλλου ποιος θα σου έκανε παρέα;" "Χαχαχαχα αφού δεν ήξερες ότι θα ερχόμουν..." "Η βραδιά ήταν υπέροχη αλλά άχρωμη... Ήρθες λοιπόν για να την συμπληρώσεις και να της δώσεις χρώμα.... Να... Είδες; Αυτό ακριβώς εννοούσα... Με το όμορφο και γλυκό χαμόγελο σου..." Γέλασα... Ότι κι αν ένιωθα πριν το είχα ξεχάσει...  "Σε ευχαριστώ..." "Για ποιο από όλα;" "Πού με έκανες να γελάσω..." "Θες να μου πεις ποιος σου έκλεψε το χαμόγελο σου;" "Τα προβλήματα της καθημερινότητας..." "Θες να μου μιλήσεις; Πίστεψε με είμαι καλός ακροατής!"  "Ζω αλλά είναι σαν να μην ζω... Η μητέρα μου είναι άρρωστη και δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω...  Δουλεύω σε τρεις δουλειές και πάλι... τίποτα! Πώς θα καταφέρω να την σώσω;" "Θα κάνω ότι μπορώ τότε για να σε βοηθήσω κι εγώ... Για να επιστρέψει το χαμένο χαμόγελο..." Έβαλε τα δάχτυλα του και μου σκούπισε τα μάτια "και να μην δακρύσουν αυτά τα μάτια" και με φίλησε...  Ύστερα αμηχανία... Χαμογελούσα αμήχανα... "Βιάστηκα ε;"   Το μόνο που που μου ήρθε εκείνη την στιγμή ήταν να κρυφτώ στην αγκαλιά του... Ξάπλωσα πάνω του...  Άρχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά μου... Μια στιγμή άρχισε να μιλάει... "Τουλάχιστον δεν σε θεωρούν μαύρο πρόβατο της οικογένειας τους.... Δεν είμαστε δεμένοι... Δεν νοιάζονται για τίποτα πέρα από την πάρτη τους και φυσικά τον αδερφό μου...Μην βρέξει και μην στάξει... Το μόνο που έκαναν συνέχεια είναι να επιδεικνύουν τα βραβεία και τα άριστα του αδερφού μου.... Κοίτα που πέρασε ο αδερφός σου... Εσύ με το ζόρι έβγαλες το Λύκειο... Αλλά εγώ έκανα την επανάσταση μου... Έφυγα από το σπίτι και εμένα μόνος μου... Δούλευα μόνος μου... Ήμουν με την κοπέλα μου και την φρόντιζα..  Ενώ αυτός τι; Μαμάκιας και κλεισμένος στο σπίτι... Εγώ έβγαζα δικά μου λεφτά ενώ αυτός και όταν πήγε να σπουδάσει από των δικών μου τα λεφτά έτρωγε..." Ένα δάκρυ έτρεξε από το μάτι του αλλά το σκούπισε γρήγορα γρήγορα για να μην φανεί ότι εκλαιγε... "Πραγματικά μου λείπει η στοργή, η αγάπη μιας οικογένειας για αυτό είμαι πολύ διστακτικός στο να κάνω μια δική μου οικογένεια... Κι αν έχω πάρει τα γονίδια τους και δεν είμαι καλός πατέρας; Κι αν τους συμπεριφερθώ με τον ίδιο τρόπο; Κι αν τα περιφρονώ όπως οι γονείς μου εμένα; Και αν δεν καταφέρω να τους δείξω την αγάπη μιας κι εγώ δεν την γνωρίζω; Δεν θα το αντέξω να μοιάσω σε αυτούς... Αλλά από την άλλη σκέφτομαι πάλι ότι ναι θέλω να κάνω οικογένεια για να τους δείξω όλη την αγάπη που δεν πήρα εγώ τόσο στην γυναίκα που θα παντρευτώ όσο και στα παιδιά μου..." Ύστερα σιωπή... Με αγκάλιασε πιο σφιχτά... "Ευχαριστώ πολύ που με άκουσες... Συνήθως οι άνθρωποι δεν ακούν μόνο προσπαθούν να σου βάλουν ταμπέλες λες και είσαι προϊόν... Την τιμή μόνο ξεχνάνε να σου βάλουν ή μάλλον καλύτερα την βαθμολογία αν είσαι Α ποιότητας ή απομίμηση.... Αλλά έχω μάθει πια να μην με νοιάζει η γνώμη του κόσμου... Ο κόσμος κρίνει από εσένα εξαρτάται μετά αν θα τους ακούσεις ή αν θα βάλεις όλη σου την δύναμη για να τους αποδείξεις ότι κάνουν λάθος... Ο καθένας μας είναι γεννημένος για μεγάλα πράγματα αρκεί να βρει ποιο είναι και να βάλει στόχο να το κατακτήσει..." "Πραγματικά πόσο πολύ δίκιο έχεις.... Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να υψώσω το ανάστημα μου απέναντι στον κόσμο και να έκανα αυτό που ονειρευόμουν αλλά από μικρή όλο εμπόδια είχα... Νομίζω αρκετά στεναχωρήθηκαμε σήμερα... Νομίζω ήρθε η ώρα να σιωπήσουμε και να εστιάσουμε σε αυτήν την όμορφη στιγμή..." "Έχεις δίκιο... Είναι η θάλασσα, ο ουρανός, τα αστέρια, το φεγγάρι, η φωτιά, ο ήχος της φύσης και εσύ που ομορφαίνεις τον κόσμο... Πραγματικά χαίρομαι που ήρθα σε αυτό το μέρος και χαίρομαι έστω και με αυτήν την τυχαία σύμπτωση που σε γνώρισα..." "Κι εγώ χαίρομαι...." "Μόνο χαίρεσαι; Δεν νιώθεις τίποτα άλλο;" "Δεν πιστεύεις ότι είναι νωρίς για να νιώσουμε;" "Εγώ πάντως νιώθω και θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα... Είσαι πολλή ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερη, γλυκιά και νομίζω λίγο μυστηριώδης και θα ήθελα να εξιχνιάσω αυτό το μυστήριο... Πες μου τουλάχιστον νιώθεις κάτι; Θα με φάει η αγωνία." "Νιώθω πολλά πράγματα που φοβάμαι να τα παραδεχτώ ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό... Γιατί δεν σε ξέρω..." " Προς το παρόν.. Αλλά θα σε κάνω να με μάθεις... Θα μάθεις τι μου αρέσει και τι όχι... Θα σε κατακτήσω... Για την ώρα θα σε πείραζε να ξαπλώσουμε και να χαζεύουμε τον ουρανό έχοντας σέ μέσα στην αγκαλιά μου; Ή μήπως ζητάω πολλά όπως με το φιλί που είδα ότι ήσουν σε αμηχανία και ούτε καν το σχολίασες;" "Γιατί ήταν ξαφνικό... Για αυτό..." Ύστερα ξάπλωσα στην αγκαλιά του και αφέθηκα στο τραγούδι που δεν είχε ολοκληρώσει πριν... "Να πληγωθώ να ματωθώ, πίσω να σου το δώσω... Αύριο θα είναι μια άλλη, μια όμορφη καινούργια μέρα... Και το καλύτερο; Θα μας βρει μαζί..." Χαμογέλασα, κοίταξα τον ουρανό. Ένα αστέρι έμοιαζε σαν να μου έκλεινε το μάτι... Ήταν το πιο φωτεινό και πολύ κοντά στο φεγγάρι... Σαν αγκαλιά... Έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα μια φορά μετά από αρκετό καιρό γαλήνια. Άνοιξα τα μάτια μου το πρωί και τον είδα από πάνω μου να με κοιτάζει... "Καλημέρα ζωγραφιά μου..." "Δεν είμαι ακόμα σου..." "Θα γίνεις όμως... Το έχω βάλει σκοπό..." "Πόση ώρα είσαι έτσι; Πόση ώρα με κοιτάζεις;" "Όλο σχεδόν το βράδυ... Σαν άγγελος κοιμάσαι..." "Τι ώρα είναι;" "10:00" "Σε λίγο έχω δουλειά... Πρέπει να φύγω..." "Κάθισε λίγο ακόμα μαζί μου... Να πάρουμε μαζί πρωινό" "Εντάξει..."
Έφερε ζεστά κρουασάν και χυμό για εμένα και για αυτόν καφέ... Γελούσαμε και μιλούσαμε και η ώρα περνούσε για πρώτη φορά στην ζωή μου τόσο γρήγορα αλλά παράλληλα τόσο μαγευτικά. Μακάρι να πάγωνε έστω για λίγο...