Sen olanlardan habersiz sahilde oturuyordun. Zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştın. Zaten ev sana cehennem gibi geliyordu, fırsat bulunca hemen çıkmıştın dışarı. Her günün aynı geçiyordu; sabah erkenden kalk, Namjoon'un yemeğini hazırla, onun işe gitmesini bekle, ev işlerini yap, biraz dinlen, onun gelme saatine yakın yemeği hazırla, gelince sessizce yemeğini ye sonra doğru yatağa. Günlerin böyle geçiyordu, bazen işlerin değişiyordu. Bu adamla niye evlenmiştin ki? Böyle bir insanla bırak evlenmeyi yan yana bile yürümek istemezdin. Ama ailen ve onun ailesi yüzünden zorla evlenmiştiniz. O da istemiyordu, fakat hala boşanmamıştınız. Seninle çok nadir konuşuyordu, işi düşünce yani. 'Y/N gömleğim nerede, yemek hazır mı, evi temizle...' böyleydi işte. Neyse katlanmak zorundaydın.
-NEDEN TELEFONLARIMI AÇMIYOR BU?
(Aa şansa bakın Y/N'nin şarjı bitmişti ve dünyadan haberi olmayan kızımızın bundan da haberi yoktu. 🤷🏻♀️)
-Acaba başına bir şey mi geldi? Yok ya buna bir şey olmaz. Olur mu? Biraz saf salak ama akıllı gibi de? Neyse gelir birazdan herhalde, gelmezse de umrumda değil.
Sen her şeyi unutmuş orada otururken bir anda aklına bir evin ve - her ne kadar umrunda olmasa da- bir kocan olduğu gelmişti. Hemen eve gitmen lazımdı.
-Y/N Hanım, sonunda bulduk sizi.
-Sizin ne işiniz var burada?
Namjoon'un iki adamının başında dikildiğini gördün.
-Patr-
-Ee evde olmadığınızı fark edince aramaya koyulduk.
-Yani o söylemedi?
-Hayır.
Bir umut senin için endişelendiğini sanmıştın. Zaten az çok tahmin etmiştin.
-Tamam, bende zaten geliyordum.
-Peki gidelim.
Yarım saat sonra eve gidince salonda sakince oturan Namjoon'u gördün. Keşke bir yüzüne baksaydı, sana ne olduğunu sorsaydı.
-Neredeydin?
-Sanane?
-Ne demek sanane? Ne sanıyorsun? Sesimi çıkartmayacağım, sen istediğin saatte gidip istediğin saatte döneceksin, öyle mi?
-Bu evde bütün gün hiçbir şey yapmadan duruyorum zaten, bırak da biraz evden kafamı çıkartayım.
-Bana haber vereceksin, ben izin verirsem çıkacaksın.
