A Week Before The Plan

Thursday

“Cheers!”

Nagdikit ang box ng chuckie namin bago namin ito sabay na ininom. Nandito kami ngayon sa isang bangin at nakatanaw sa buong city lights ng Baguio. Pareho kaming hindi makatulog kaya nag-check out na kami sa hotel at naisipan ni Luka na pumunta rito.

Magkatabi kaming naka-upo sa putol na punong nakatumba at kaharap namin ang medyo malaking siga ng apoy. Sa likuran lang namin nakaparada ang Hilux niya at patuloy ang stereo nito sa pagtugtog ng awitin ng Coldplay na Viva La Vida. Sa gitna namin ay ang sandamakmak na marshmallow na iniihaw namin. Ang saya pala mag-bonfire!

Pareho kaming nakakumot at bonet. Malamig nga talaga rito sa Baguio pero sulit sa ganda. Nakita kong luto na ang marshmallow ko kaya inalis ko na sa apoy at kinain. Inalok ko si Luka pero umiling lang siya. Ako lang yata ang uubos nito.

Habang tahimik si Luka sa tabi ko. Napatitig ako sa kan’ya. Maiksi ang buhok niya hanggang balikat lang. Morena ang kutis niya at masasabi kong ikinaganda niya iyon.

Maganda talaga siya, mula sa mata niya hanggang labi perpekto talaga. Halatang favorite siya ni Lord.

Halatang mayaman din siya. Hindi ko lang talaga alam kung saan siya galing. Mabait si Luka, maloko pero ramdam ko ang pag-aalaga niya, pansin kong hilig niya ring paghambingin ang mga bagay sa buhay ng tao, at malihim talaga siya.
Bigla kong naalala ang dahilan kung bakit kami magkasama ngayon ni Luka. Kung kaya hindi siya dumating? Buhay pa kaya ako o baka nailibing na? May iiyak o malulungkot kaya ‘pag namatay ako?

Napatingala ako sa buwan. Kung noon gusto ko lang mamatay. Ngayon . . . hindi ko na alam.

“Luka . . .” pagtawag ko sa kan’ya habang nakatingin pa rin sa buwan.

“Hmm?”

Natahimik ako saglit. “Naranasan mo na bang masaktan? ’Yong sakit na gusto mo na lang . . . tapusin ang buhay mo?”

Ramdam kong napatingin sa akin si Luka pero nanatili akong nakatingin sa buwan.

“Oo . . .” pagtatapat niya.

Natigilan ako, gusto kong magtanong kung paano niya iyon nalampasan pero natahimik ako.

“My ex-boyfriend . . .” napatingin ako kay Luka nang magsalita siya.

Nakatingin lang siya sa apoy at mukhang inaalala ang nakaraan. “He is three years older than me. We were best friends before we fell in love to each other. Masaya kami, sandigan namin ang isa’t isa through ups and downs. Sabi nga ng iba, we are a great example of a perfect couple. Alam kong mahal namin ang isa’t isa . . .” Huminto siya bago bumuntong-hininga.

“Pero isang araw natagpuan ko na lang ang sarili kong nasa tapat na ng simbahan . . .” Napatigil siya. Kita ko ang pagtulo ng luha sa pisngi niya. Hindi ko alam pero nakaramdam din ako ng kirot sa dibdib ko.

“Pinapanood siyang ikasal sa kapatid kong . . . nabuntis niya,” bakas ang matinding sakit sa boses niya.

Umawang ang labi ko. Grabe. “Bakit? Paano?” hindi ko napigilang tanong. Napatingin sa akin si Luka at tipid na ngumiti.

Grabe, ngingiti pa siya e nasasaktan na nga.

“’Yan din ang tanong ko noon. Bakit? Paano niya nagawa sa akin ’yon? Paano niya nasabing mahal niya ako pero ngayon ay magkakapamilya na siya sa kapatid ko pa mismo?” Yumuko ulit siya. “Sobrang sakit no’n!” Napatakip siya sa mukha niya. Nagdadalawang-isip pa ako kung tatapikin ko ba ang likod niya pero sa huli, ginawa ko na lang.

“Masyado akong nasanay na palagi siyang nasa tabi ko. Masyado niya akong sinanay na may masasandalan ako pero ngayong wala na siya hindi ko na alam kung saan ako tutungo. Para akong iniwan sa madilim na kagubatan. Pati pamilya ko pinagtabuyan ako.”