शेजार पाजार

श्वेता वहिनी भाग २

"तू... मिताली?" मी हतबुद्ध होत विचारले.

उत्तरादाखल तिने फक्त डोळे मिटले. माझे हात आपसूकच मागे आले. मी थोडा मागे सरलो. तिला पहिल्यांदा पाहून ओळख असल्यासारखे का वाटले होते ह्याचा उलगडा झाला होता.

तिने डोळे उघडले. माझ्याकडे पाहात तिने मागे पाऊल टाकले आणि ती जिन्याच्या दरवाजाकडे गेली. आत जात तिने दार लावले. मी तिथेच जे काही स्वप्नवत घडले त्याचे आकलन करत उभा होतो.

*****

पंधरा वर्षांपूर्वी मिताली माझ्या बहिणी सोबत माझ्या घरी आली होती. १३ वर्षांची मिताली. दोन वेण्या रिबिनींमध्ये बांधून एक ढगाळ टीशर्ट घालून खाली जीन्स घातलेली मिताली. अंगाने चांगलीच जाडजूड होती. तिच्या उंचीमुळे थोराड वाटायची. ओठांवर असलेल्या लवीमुळे आणि जाडजूड भुवयांमुळे ती मला पाहताक्षणीच खूप कंटाळवाणी वाटली. मी शाळेमध्ये मुलींच्याबाबतीत अव्वल दर्जाचा हरामी पण अभ्यासाबाबतीत स्कॉलर मुलगा होतो. मितालीने मला शाळेत पहिले होते. पण मला बहिणीच्या मैत्रिणींमध्ये फार इंटरेस्ट नव्हता. फिटनेसची आवड लहानपणापासून असल्यामुळे मी दिसायला आधीपासून आकर्षक होतो. वर्गातही पहिलाच असायचो. त्यामुळे शाळेत तसा प्रसिद्ध होतो. बहिणीने ओळख करून दिली. मी आपला नेहमीच्या भाव खायच्या स्टाईलमध्ये तिला हॅलो केले. माझी बहीण मला मन्या म्हणायची. दादा वैगरे नाही. तेव्हा हि पण मला मन्या म्हणू लागली. जे मला फारसे रुचले नाही. नंतर ती बऱ्याचदा घरी येऊ लागली. माझी बहीण असो नसो तिला फरक पडत नव्हता. ती माझ्या आईशी गप्पा मारत बसायची.

माझ्या बहिणीची आणि माझी खोली एकच होती त्यामुळे ती असेल तेव्हा मिताली आमच्या राज्यात येऊ शकत होती. माझ्या बेडजवळ माझ्या कपाटावर असलेल्या अर्नोल्डचे, सिव्हेस्टरचे फोटोज.. रॅकमध्ये असणारी पुस्तके. माझ्या इतर वस्तू न्याहाळत बसायची. मला कधी कधी खूप इरिटेट व्हायचे.

मी एकदा माझ्या बहिणीला म्हणालो हि, " कशाला त्या जाडीला आपल्या रूममध्ये आणतेस ग?"