Started in Advincula (SHS Series #1)

21

TW: Violence

End

"Aiya! Please, open the door!"

"Aiya, nagmamakaawa kami. Buksan mo na ang pinto. Please."

Mula sa madilim kong kuwarto ay dinig ko ang boses ng mga kaibigan ko sa labas ngunit hindi ko pinaunlakan ang gusto nila. Hinayaan ko lang sila sa labas habang ako ay nakatulala sa kawalan at tuloy-tuloy ang pag-agos ng luha sa mga mata.

Simula nang babuyin ako ng teacher namin at kumalat iyon sa buong school ay hindi na ako lumalabas. Kahit ako ang inabuso, nahihiya ako. Dala-dala ko lagi ang sakit at pait ng nakakasuklam na kahapong iyon.

Niyakap ko ang mga tuhod ko at muling humikbi. Nakakadiri! Nakakapanliit sa sarili! Ni kahit pagtingin sa salamin ay hindi ko magawa dahil lalo ko lamang naalala ang pagtatangkang pag gahasa sa 'kin.

"Ayoko na! Ayoko na ng problemang 'to! Pagod na ako!" sigaw ko, nagmamakaawa sa itaas na tapusin na ang lahat ng mabibigat na suliraning ito.

Walang araw o gabi na hindi ako nagmakaawa sa langit na tapusin na ang lahat ng ito. Kung kinakailangan na mawala na ako sa mundong ibabaw para lang hindi ko na maranasan at maramdaman ang lahat ng ito, tatanggapin ko.

Each day was getting worse. I also forgot the last time I slept peacefully because I was seldom sleepless. Sometimes, I woke up in the middle of the night because of nightmares and just found myself crying 'till I fell asleep again.

I was left alone. It feels like if I tell anyone about my struggles, I would only be a burden to them. They have different hurdles, and telling them about my hornets' nest would only add to their problems.

Every day, the same situation. Still drained and have no appetite. I tried to reach my only strength again, Vance, but he's not answering my calls and even my messages just like before.

"Tama na! Tama na po!"

I woke up in my bed with beads of cold sweat. I was shivering because of nightmares, again, in the middle of the night. I hugged myself, swaddled with a blanket, and started crying while trying to catch my breath.

"Tahan na, Aiya."

I was with my friends the next day. Maaga raw ang uwian dahil may event ang school kaya dumiretso na sila rito.

"Lilipas din 'yan, ha? Kapit ka lang. 'Wag kang bibitaw," Cea comforted me and hugged me sideways.

I wiped my tears and hugged them both.

Kahit papaano, ang pagbisita nila rito ay nakatulong upang pansamantala kong makalimutan ang problema ko. 'Ayon nga lang pagsapit ng gabi ay bumalik uli lahat sa akin.

"Nag-cheat ka raw? Totoo ba, Aiya?" pambungad na tanong ni Mama, blanko ang mukha.

Hindi ako sumagot at umiling lang.

"Aiya, sumagot ka! Totoo ba?!" Hinarangan ni Mama ang pinapanood ko at marahas akong niyugyog.

I hissed. Gusto kong lumaban. Gusto kong ipaglaban ang sarili ko ngunit wala akong lakas para magsalita. Kaya naman napayuko na lang ako't napaluha sa mga akusa niya sa akin.

Hindi ko maintindihan. Nalaman ni Mama ang issue ng pagchi-cheat ko kuno, pero hindi ang pambababoy sa akin.

Ang galing! Ang galing talaga ng mga nakakataas. Only for them to stay clean and well-known, they have to ignore my case and act like nothing happened.

Gagawin lahat talaga ng tao para lang manatili siyang malinis sa harapan ng lahat. Kaya niyang kalimutan ang madilim na nangyari at umaktong walang naganap na insidente para lang hindi mabahiran ng mansta ang kanyang pangalan.