4.. Starting Again.. Finale..

39 1 1
                                    


Nandito ako ngayon sa menteryo.

Naiiyak na naman ako tuwing naaalala ko ang gabing nawala siya. Bakit? Bakit ikaw pa? Ang sakit lang eh. Hindi ko akalain ang mangyayari. Mahal na mahal kita pero iniwan mo ako.

Ilang taon na ang lumipas.. Pero hindi parin maalis sa isipan ko ang nangyari..

Biglang bumuhos ang ulan. Nakikisabay tuloy sa akin ang panahon.

"Bakit ka nagpabasa? Baka magkasakit ka nyan. Wag ka ng malungkot sigurado naman akong masaya na siya sa langit eh."

Tumungo ako at nakita ang mukha ni Vince na may hawak na payong.

"Ang sakit parin Dhy eh."

"Hwag ka ng umiyak mhy. At tsaka hinahanap ka na ni Lyka sa bahay. Miss ka na ng baby natin Mhy."

Bigla akong napangiti. Sa kabila ng sakit na nararamdaman ko ngayon, ang saya saya ko parin. Kasi nandyan si Vince. At si Lyka. Ang asawa ko at baby ko. Salamat parin sa Dios at niligtas niya si Vince sa gabing iyon.

*flashback

Lumipas ang 4 na oras.. biglang gumising si Vince. Taranta akong pumunta sa doctor. Iyak pa ako ng iyak kahit sobrang saya ko. Tears of joy.

"Miss. Himala ang nangyari. Mabuti sayo ang Dios, Miss."

Nag smile ang ako sa doctor. Nakita ko si Vince na nakatulog ulit.

*screeeeeeeech*

Isang ingay mula sa labas ang sobrang nagpakaba sa dibdib ko. Daling-dali akong lumabas at nakita ko ang nakahandusay kong ina.

"Ma!" Yun lang ang tanging nasabi ko.

Pinasok na nila sa emergency room si mama.

Sumunod naman ako doon.

Mga ilang oras pa bago bumukas ang pinto.

"Kamag-anak ka ba ng pasyente?"

"O-opo. A-anak n-nya po ako."

"Sorry miss. Your mother is dead."

*flashback ends

"Hwag mo na isipin yun mhy. Halika na, uwi na tayo. Please?"

Tumayo ako at niyakap si Vince.

"Siguro Dhy, ganito talaga ang buhay. Pag may mawawala, syempre may kasunod na biyaya. Kahit nawala man si mama, binigyan ka naman ni God ulit ng buhay. At sobrang nagpapasalamat ako dun. Mahal kita Dhy, kayo ni Baby Lyka."

"Mahal ko din kayo ni Baby lyka. Oh halika na."

Umuwi na kami ni Vince.
At sinalubong naman kami ng Baby namin. 3 years.old na siya, kaya nakakasalita at nakakalakad na siya.

"Mi! Di!"

"Baby!"
Hinug siya namin pareho ni Vince.

Ang sarap sa feeling. Na sobrang blessed ng pamilya namin. Salamat sa Dios, sa biyayang binigay niya.

And now, we're starting again. With my family. Ako si Vince at si Lyka.

End...

Bakit ka ganyan Crush?Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon