Trapped In Love

Chapter Seven

"Dito na lang... Salamat sa paghatid, Vonn." I unbuckled my seatbelt and went outside. Sumunod naman siya na lumabas sa sasakyan.

"Is this your house?" he curiously asked while pointing at my gate. Oh right, this is his first time here.

"Yup, may bibilhin ka pa diba?"  isinabay niya lang ako dahil may bibilhin siya sa downtown.

"Ah yes, I didn't bring enough clothes and shoes for my stay here. Pumasok ka na sainyo." he encouraged me to go inside first. Mukhang pareho rin naming hinihintay ang isa't isa kung sino ba ang unang aalis sa amin.

"Wait, may ibabalik pala ako sayo. Stay there!" I immediately went inside the gate. Naaalala ko 'yong form niya na nasa akin.

I went inside and turned on the lights. I found the form in my bag and exactly when I' m about to go in the first floor. All the lights went off. Sinubukan ko na bumaba ng first floor kahit sobrang dilim. Nang makababa ako ay nagulat ako no'ng nakita ko si Vonn na nakatayo sa may pintuan na hawak ang phone niya na naka-flashlight.

"It's blackout. Are you okay?"

Ngumisi naman ako dahil lagi naman mag-isa kapag ganito. "I'm fine... Ito pala 'yong form mo. Nakita din kita no'ng enrollment, naiwan mo sa registrar kaya binigay saakin." inabot ko sa kanya 'yon.

"Thank you... Where are your parents? Ikaw lang 'ata ang nandito." he looked around. He fixed his hoodie that was covering his eyes.

"Mag-isa lang ako sa bahay. My parents died when I was 10 years old, fire accident."

"I'm sorry..." he stared at my face.

"Matagal na 'yon! I'm okay now." Ito naman palagi ang sinasabi ko kapag ganito. I don't know if I meant it or what. I don't want to talk about it because I would just be reminded of the accident all over again.

"Are you sure you're okay?" ulit niya.

"Oo naman. Sige na, mauna ka na. It's already 7 pm, baka traffic na papunta sa mall."

"I'm gonna stay here for a while... Pag bumalik na ang kuryente, aalis na din ako. Hindi kita pwedeng iwan mag-isa." dumiretso siya sa sala at umupo sa upuan doon. Nakita ko na binulsa niya ang form na binigay ko kanina. Sa tingin ko ay hindi ko din siya mapapaalis dahil mukhang desidido siya na hintayin na bumalik ang kuryente bago umalis.

I unplugged the refrigerator in the kitchen. Kumuha naman ako ng juice para kay Vonn. Hindi pa ako nakakapag-grocery kaya walang snacks sa cabinet. Bumalik ako sa sala, nakita ko naman na nakatingin lang siya sa pintuan na nakabukas.

"Juice oh... Uminom ka muna. Baka matagalan pa bumalik ang kuryente. I'm used to this so it's not a big deal. Sanayan lang." ngumiti ako tsaka pinatong ang juice sa console table.

Bumuntong-hininga siya tsaka kinuha ang juice at ininom. "Simula noon mag-isa ka ng nakatira dito?" he specifically didn't mention my parent's death but that's what he's referring to.

"No... my tita brought me to Manila. Nandoon ako hanggang Junior High School. Tapos umuwi ako ng Tarlac noong magse-senior high school na. Simula no'n mag-isa nalang akong nakatira sa bahay." umupo ako sa sofa.

"Was it hard?" lumipat ang tingin niya saakin ngayon. No one really have ever asked me this question.

"It was... But I have my friends here. Si Arthur, you haven't met him yet but he's great. Makulit nga lang minsan." natawa ako sa dulo. Am I backstabbing him? I've told that to Arthur a couple of times so I don't think that will count as one.

"I've also met him in the club before... I'm glad you have friends to lean on to." binaba niya ang baso sa table.

"I won't survive if it wasn't for them. Uh, tama na nga ang drama... I think you should go. It's already 7:30 pm. Magsarado na niyan ang SM." tumayo ako.