Gone girl

11. Gevoelens

Ashley pov.

Na een half uur gebasketbald te hebben met Brady plof ik neer naast Max op het bankje. Brady komt hijgend onze kant op. 'Verloren?' Vraagt Max lachend. 'Met twaalf - tweeëntwintig.' Zucht Brady. 'En wie dacht hier dat ik niet kon basketballen?' Zeg ik triomfantelijk. 'We zijn trots op je, hoor.' Brady legt zijn handen op zijn heupen, nog steeds moet hij hijgen.

'Kom dan gaan we naar huis.' Max is klaar om op te staan, maar ik grijp hem bij zijn arm. 'Hoo, wacht eens even. Wij hebben nog niet tegen elkaar gespeeld!' Max moet lachen. 'Ik zei toch dat ik niet speel.' Ik kijk hem ongelovig aan. 'Wie wou er hier sporten?' Hij trekt zijn wenkbrauwen op. 'Hij is gewoon bang om te verliezen.' Zegt Brady. 'Van een meisje.'

Max schud zijn hoofd en glimlacht zachtjes. 'Ander keer? Ik ben moe, ik heb een lange dag gehad.' Brady en ik kijken elkaar aan, maar zeggen er niks van. 'Nou, laten we dan maar gaan.' We staan allebei op en ik loop voor ze uit richting het huis. Ik weet met gemak de weg hier wel. Ik hoor Max en Brady wat met elkaar fluisteren, het lijkt op een discussie. Ik durf me er niet mee te bemoeien en het zijn vast mijn zaken niet.

Iets later zijn we weer terug bij het huis. Meteen plof ik neer op bed. Ik ben uitgeput. Het was inderdaad wel even lekker om te sporten. Vooral was het fijn om voor een uurtje al mijn problemen even opzij te schuiven. Ik hoop echt dat we dit vaker gaan doen.

Het is al zes uur en net als ik op wil staan om naar beneden te gaan word er op de deur geklopt. Max opent de deur met twee pizzadozen in zijn handen. 'Honger?' Vraagt hij. Ik knik meteen. 'Ik wou net naar beneden lopen.' Zeg ik als ik weer ga zitten. 'Nou, dat hoeft niet meer. Hij geeft mij een pizzadoos en komt naast me zitten. 'Wacht even.' Hij staat weer op en loopt de kamer uit.

Na vijf minuten komt hij terug de kamer in met een laptop. 'Film kijken?' Vraagt hij als hij weer gaat zitten. 'Als het maar geen horrorfilm is.' Ik ril al bij het idee. Hij schud zijn hoofd en start de laptop op. 'Maar ook geen chick-flick!' Ik moet lachen. 'Beloofd.' Ik schuif nog naar achter zodat ik met mijn rug tegen de muur aan zit. Max pakt nog wat kussens voor achter onze rug en ietsjes later zit hij ook naast me. We pakken onze pizzadozen erbij. We kiezen uiteindelijk voor een comedy film.

Anderhalf uur later zijn beide pizzadozen leeg en liggen we in elkaar gezakt tegen elkaar aan. We moeten allebei nog na lachen. Ik kijk op de klok van de laptop. Het is al bijna acht uur. Max wilt opstaan maar ik houd hem tegen. 'Er is een tweede deel.' Hij moet even lachen maar laat zich dan weer zakken. 'Start maar op.'

Na ook deel twee gekeken te hebben en een heel bak popcorn op gegeten te hebben zijn we in slaap gevallen. We waren allebei zo moe van de filmmarathon en het was al laat. Max had geen zin meer om uit bed te stappen. Dus eigenlijk kropen we meteen onder de dekens, wat geen goed idee was.

De volgende ochtend lagen we namelijk helemaal aan elkaar vast geklemd. Mijn hoofd rustte op zijn borstkas en mijn hand zat klem tussen ons in. Hij had een arm om mijn middel heen geslagen. Langzaam werd ik wakker door het regelmatige geluid van zijn hartslag. Ik tilde langzaam mijn hoofd op en kijk naar zijn gezicht. Hij lag nog vredig te slapen en het zag er echt schattig uit.

Ondanks ik al klaar wakker was, wilde ik niet onder zijn armen vandaan komen. Het voelde zo vertrouwelijk en veilig en het voelde zo fijn om naar zijn lichte ademhaling te luisteren. Ik wist wel dat het echt niet kon en uiteindelijk wist ik me toch van hem af te halen. Ik wankelde naar de badkamer en sprong snel even onder de douche. Ik wou dat het zoals het gisteren was, altijd kon zijn.