သူ့ကိုမြင်ထဲက စိုက်ကြည့်နေသော
အရှေ့က လူရဲ့အကြည့်ကရှောင်းကျန့်ကိုနေရခက်စေတယ်။
ထိုလူရဲ့အကြည့်တွေက ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိ ဝမ်းနည်းစေတယ်။
"နေလို့ ကောင်းရဲ့လား မစ္စတာ"
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုယ်နေလို့ကောင်းပါတယ်"
"မစ္စတာရဲ့မိသားစုတွေကိုဆက်သွယ်ဖို့
ဖုန်းနံပတ်လေးကျွန်တော့်ကိုပေးပါလား
ဒါမှ အိမ်ကမစ္စတာသားသမီးတွေကသိမှာမဟုတ်လား"
ရှောင်းကျန့်ကပြောရင်း ဝမ်ရိပေါ်ကို ဖောင်ဖြည့်ဖို့ပေးသည်။
ဝမ်ရိပေါ် ဖောင်ပေါ်တွင် 2050ကိုရေးနေတုန်း
ရှောင်းကျန့်က အနားကပ်လာပြီး
"2021လေ မစ္စတာ"
"2021?....ဒါ..ဒါဆိုဒေါက်တာ့နာမည်က?"
"ကျွန်တော် ကင်ဆာဌာနက ဒေါက်တာရှောင်းကျန့်ပါ"
"ရှောင်းကျန့်!.."
ဟုတ်တယ်သူပဲ။သူ့ရှေ့ကလူ နှုတ်ခမ်းအောက်မှာ
မှဲ့နက်လေးနဲ့ဒီလူ။ဒီအပြုံး....စတွေ့ထဲကနှစ်၂၀ကျော်ထိတိုင်အောင်မေ့မရနိုင်တဲ့ဒီအပြုံး ဒီမျက်ဝန်းတွေဟာ
ဒီလူတစ်ယောက်ပါပဲဆိုတာသက်သေပြနေပြီ။
သို့ပေမယ့်ရှောင်းကျန့်က ၂၀ကျော်အရွယ်
ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်နေသည်။ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့အသက်အရွယ်ဟာတော့ အနာဂတ်ကအသက်၅၃နှစ်အရွယ်အဖိုးကြီးတစ်ယောက်သာဖြစ်တယ်။
ရှောင်းကျန့်ကအရှေ့က မစ္စတာရဲ့လက်တွေဟာ
တုန်ရင်နေတာကြောင့် သူပဲဖောင်ဖြည့်ပေးဖို့ခွင့်တောင်းလိုက်တယ်။
"မစ္စတာအဆင်မပြေရင် ကျွန်တော်လုပ်ပေးပါမယ်"
ရှောင်းကျန့်ဟာဝမ်ရိပေါ်လက်ထဲက ဖောင်စာရွက်ကိုလွှဲယူလိုက်ကာ
"မစ္စတာနာမည်ကဘယ်လိုခေါ်လဲဗျ...."
"ဝမ်...ဝမ်ရိပေါ်ပါ"
"ဝမ်ရိပေါ်~"
ရှောင်းကျန့် သူ့နာမည်ခေါ်တဲ့အသံချိုချိုလေးဟာ
စတွေ့တုန်းကအတိုင်းပဲ ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ရင်ထဲမှာ
ချိုမြိန်လတ်ဆတ်နေတုန်းပင်။
