Sahne Çocukları

4. Bölüm

Uzun bir süredir odamda oturmuş boş duvarı izliyordum. Şimdi nasıl patlattığım tekerlekleri düzelticektim. Babam sabaha tekrardan gidecekti. Düzelticeksemde sabah'a kadar bitmesi gerekti. Saçlarımı sinirle geriye attım. Saat gece birdi. Birisini rahatsız etmekte istemiyordum.

Tek başımada üstesinden gelebileceğim bir şey deildi. Tek tekerlek olsa neyse, iki tekerlek birden. Pişmanlıkla telefonuma baktım. Kararsızlık içinde bakıyordum. Elim yavaşca uzandı ve tekrar çektim.

Pekii, ders konusu nasıl olacaktı. Hiç temelim olmadan nasıl yüksek alacaktım. Kendime doğru çektiğim bacaklarımı serbest bırakarak öylece durdum. Yarın tekrardan bateri takımım odama kurulacaktı. Bu beni aşırı mutlu ediyordu ama verdiğim söz ve salak gibi patladığım iki lastik aklıma gelince hepsi kursağımda kalıyordu.

Tekerlek işini halletmeliydim. Ben çıkardım ben haledecektim. Acaba Kerem'i arasam yanlış anlar mıydı? Beni sapık felan sanmasın sonra. Dillerinden düşemem vallahi.
Bir kez düştük öyle bir hataya aman diyeyim. Ama hepsi gelmesedde Keremle ben bitiremezdik. Sinirle etrafa baktım. Ani bir karar verdim.

Grubu arıyacaktım, onlar eğer gelirse kolayca haledebilirdik. Telefonumu elime alarak Kerem'i aradım. Telefon uzunca çalmaya başladı. Öylece açılmasını bekliyordum. Gece arayan sapıklar gibi hissediyordum kendimi. Telefon kapanmaya yakın açıldı. Karşıdan gelen hırıltılı sesi uyuduğunu belli ediyordu.

"Alo?" dediğinde "Sana ihtiyacım var." dediğimde hışırtılar duyduğumda yataktan çıktığını tahmin ederken "Yani size." dediğimde "Ne oldu?" demesiyle grup olayını ailemin istemediğini babamın geldiği, benimde tekerlekleri patlattığımı şimdi ise onarmam gerektiğini söyledim.

Evet biraz zincirleme bir hikaye gibi olabilir...

"Tamam, ben diğerlerine haber veririm." dedi ve nefes vererek "Odan ne tarafta?" demesiyle "Hemen sol cam." dedim. "Tamam biz gelirsek haber veririz." diyerek kapattı. Her şeye karşı temkinli olarak dolabımdan tüm yastıkları alıp yatağımın içine yerleştirdim. Umarım uyuduğumu sanarlardı.

Rahat bir nefes vererek kendimi yatağa bıraktım. 'Umarım erken gelirler' diyerek öylece durdum. Durmam kısa sürmedi. Üstüme rahatlık çöktüğünde uyuya kalmıştım.

***

Camımdan gelen tıkırtılar ve Aras'ın, sesi "Bu taş olmaz büyük atalım, duymuyor bu! " Keremin "Saçmalama, istersen." dediğinde yataktan kalkarak cama doğru gittim. Camı açmam ile orta boylu bir taş kafama deydi. "Ahh!" dememle Kerem ağzıma elini bastırdı. "Şşşş..." dediğinde Aras "Has-" diyerek etrafa bakıyordu.

Özgür, Aras'a sinirli bir şekilde bakarken Aras pişmalıkla bana bakıyordu.

Yavaşca elini ağzımdan çektiğinde "Off, kafam..." diyerek elim başıma gitti. "Gel camdan." diyen Özgürün de yardımıyla camdan bahceye adım attım. Aras yanıma gelerek "Özür dilerim.." dediğinde güldüm. "Kafamı kırdın be!" diye söyleniyordum.

Kerem "Bir şey var mı?, acıyor mu?" dediğinde "Biraz." diyerek bahceden çıkıp kaldırıma oturduk. "Bugünde ölmedik çok şükür." dediğimde Özgür güldü. Kerem halen beni izlerken Aras "Berk gelmedi mi?" Kerem başını olumsuz bir şekilde iki yana salladı. "Yok, zaten önemide yok." dediğinde Özgür kalkıp geldikleri arabadan alet, edavat çantasını getirdi.

Aras dizlerini döverek "Vah, vah benim kaslı Leonardom." diyerek ağıt yakıyordu. Özgür gülerek ona bakıyordu. "Beni terk edip gece davetimize gelmemiş." dediğinde Kerem "Aras bir kaç gündür benden dayak yemediğin için kaşınıyorsun herhalde." dediğinde Aras ayağa kalkıp dikildi. "Yok, yok." diyerek ona baktı.