Dancing under the stars

Hoofdstuk 27

Hier is weer een update
xxx van ons

Pov. Jason

Ik word wakker in mijn bed in plaats van buiten, daar moet ik altijd even aan wennen. Als het bijna winter is en het kouder wordt slaap ik altijd binnen. Ik kom langzaam mijn bed uit en ik besluit dat ik wel een douche kan gebruiken. Ik zet de douche aan en ik geniet even van de warme stralen. Daarna moet ik er toch uit en ik trek snel een broek en een hoodie aan. Ik probeer mijn haar een beetje in model te brengen, wat na drie keer proberen pas lukt. Snel gooi ik nog wat random boeken in mijn tas, nu er maar op gokken dat de goede heb gepakt.

Ik loop de trap af en ik ga aan tafel zitten, ik smeer mijn lunch en daarna begin ik rustig te eten. Ik heb vandaag een belangrijke toets dus eens in mijn leven doe ik mijn best voor school, ik pak een glas, maar laat die van schrik vallen als ik gegil en geschreeuw hoor een paar seconden later klinkt er een harde klap. Ik weet niet of het goed gaat bij de buurvrouw.

Ik sprint naar buiten en haast me naar het huis van de buurvrouw, ik bel aan, niet wetend wat ik anders moet doen, ik heb geen sleutel dus ik zie dit als enige optie. Als er na een paar minuten nog steeds niet open gedaan wordt, begin ik op de deur te slaan en te roepen.

Opeens vliegt de deur open en van schrik zet ik een paar stappen naar achteren.
"Doe eens rustig," gromt de man die de deur opendeed.
"Gaat alles goed?" Vraag ik bezorgd.
"Ja alles gaat prima en nou opdonderen." De man zet een stap naar me toe.
"Rustig aan, ik wilde alleen even checken of alles goed gaat. Kan ik de buurvrouw even spreken?" Vraag ik hopend dat ik de man een beetje kan kalmeren.
"Nee die is aan het douchen en nu heel snel wegwezen," snauwt de man en hij balt zijn vuisten.
"Rustig ik ga al, het spijt me." Verontschuldig ik me, ik draai me om en ik loop terug naar mijn eigen huis. Ik weet niet wat er allemaal aan de hand is, maar het lijkt me beter om me nergens mee te bemoeien. Straks ziet ik zwaar in de problemen om helemaal niks.

Ik ruim het gevallen glas op en ik pak een nieuw glas, alweer hoor ik een gil, maar deze keer van een jonger iemand een meisje lijkt het wel. Ik zet snel het glas op tafel en ik besluit om toch nog een keer te gaan kijken, even checken of alles goed gaat. Ik loop met stevige passen ons huis uit en ik zie vanaf hier dat de deur nog openstaat, wat is er aan de hand? Betere vraag, wat is er gebeurd? Ik haast me het huis in en ik hoor iemand snikken, het is maar heel zacht en ik moet goed luisteren om te zeggen waar het vandaan komt.

Al snel concludeer ik dat het van boven komt en ik ren gehaast de trap. Ok, hier klinkt het gesnik al luider en ik zie een deur openstaan. Ik loop door de deur naar binnen, klaar om mezelf of iemand anders te verdedigen. Ik had gehoopt dat ik had moeten vechten, maar dit is drie keer erger. Ik zie de buurvrouw half op haar bed half op de grond liggen met overal, maar dan echt overal bloed. Ik herken Zoë die alleen maar snikkend en in shock kan staren naar het tafereel voor haar.

Ik handel meteen, eerst bel ik 112 en er komt zo snel mogelijk een ambulance aan, maar ik weet dat het nog even duurt, we wonen hier nou eenmaal heel afgelegen. Dan loop ik naar Zoë toe en ik trek haar voorzichtig weg bij de buurvrouw, ik heb geen idee hoe ze elkaar kennen, maar ze moeten een goede band gehad hebben.

Als ik Zoë in de benedenverdieping op een stoel heb gezet en haar wat te drinken heb gegeven ga ik voorzichtig voor haar zitten.

"Zoë?" Vraag ik en ik zie hoe betraande en nog steeds mooie ogen zich op mij vestigen.
"Zoë, kijk me aan. Het komt goed oké? Dat beloof ik, het komt goed."
"Ze is dood of niet?" Haar stem klinkt schor, maar ik ben blij dat ze iets zegt.
"Ik weet het niet," antwoord ik. "Maar de ambulance komt eraan, zij kunnen haar helpen." Zeg ik, hopend dat ik haar een klein beetje moed in kan spreken.

"Ik hoor sirenes," zegt ze opeens. Ik kijk haar aan en ik luister even goed en dan hoor ik ze ook.
"Kom," ik pak haar hand vast en neem haar mee naar buiten. "Dan wachten we ze vast op." Zeg ik en ze knikt, ze heeft afleiding nodig.

"Kom mee, we gaan naar het ziekenhuis." De buurvrouw, Johanna zoals ik hoorde van Zoë is afgevoerd met de ambulance. Ze leefde wonderlijk genoeg nog steeds. Er was een klein beetje hoop heel ver weg, maar toch een klein lichtpuntje en die had Zoë nodig.
Ik gris de sleutel van het haakje en ik start de auto van mijn moeder, ik heb geen rijbewijs, maar ik kan prima rijden. Zoë zit naast me en ik zie dat ze nog steeds in shock verkeerd, ik snap het niet helemaal. Natuurlijk het is heftig om iemand zo aantreffen, maar dit is een heel heftige reactie.

Ik heb als een idioot gereden, maar het duurde alsnog drie kwartier voordat we eenmaal bij het ziekenhuis waren en nu loop ik haastig met Zoë het ziekenhuis in. Ik merk dat ze begint te trillen en ik pak haar hand vast om haar een beetje te kalmeren.

Na een halfuur van balie naar balie gestuurd te worden, mogen we eindelijk naar Johanna, dat de tante van Zoë blijkt te zijn. Zoë loopt trillend naar haar tante toe en ik heel veel medelijden met haar, je zag hoeveel ze om haar tante geeft. Ik ga op een stoel zitten en ik laat Zoë even bij haar tante zijn.

Ik weet niet hoelang we hier al zaten, maar er kwam een dokter aam en hij zei, dat we morgen weer terug mochten komen. Er is voor ons allebei een plek geregeld om te slapen en het enige wat we nu kunnen doen is wachten. Gelukkig gaat het al weer beter met Zoë en ik had voorgesteld om even een wandeling te maken. Dus hier lopen we dan in een park in de buurt van het ziekenhuis.

"Het spijt me heel erg voor je," zeg ik. Zoë reageert niet, maar ze gebaart naar een bankje en ik ga naast haar zitten.
"Ik moet het een en het ander vertellen, misschien verklaart dat ook mijn shock van vanochtend." Begint ze uiteindelijk na een lange stilte en ik zie dat ze het lastig vindt.
"Je hoeft het niet te vertellen," begin ik, maar ze knikt strak.
"Jawel, je hebt veel voor me gedaan vandaag, dus dan is het misschien wel beter om te weten waarom mijn tante zoveel voor mij betekent." Ze slikt even. "Acht jaar geleden, toen ik net acht jaar geworden was, het was ijskoud buiten en het vroor. Mijn moeder wilde mij met de auto naar school brengen en mijn zusjes naar de opvang."
Zusjes? Ik wist niet dat ze die had.
"Het was erg glad op de weg dus mijn moeder reed zo voorzichtig mogelijk, toen stak er plotseling een man over. Mijn moeder kon nog net op tijd remmen. De man had het overleeft, maar onze auto vloog over de kop, de auto vloog in de brand."
Ik zie hoe Zoë even een pauze neemt en ik wrijf over haar hand om haar gerust te stellen.
"Mijn zusjes hadden de klap niet overleeft, daarvoor waren ze nog te zwak. Ik ben op een of andere manier uit de auto gekomen, mijn moeder is daar levend verbrand. Ik kan nog steeds horen hoe ze gilde."
Ze viel stil en ik zag de tranen over haar wangen stromen.
"Mijn tante is als een moeder voor mij geworden, ze was er altijd voor me."

Ze begint te huilen en ik trek haar tegen me aan, ik druk een kus op haar kruin. Wat is de wereld soms hard voor mensen.