Drużyna Hogwartu. Następne pokolenie. Część II

Grób Merlina (Rok V, Rozdział 23)

— Jak my je znajdziemy? — zapytał po jakimś czasie Scorpius.

Od kilku minut Scorpius i James szli przed siebie w milczeniu. Żaden z chłopców nie wyrywał się do rozmowy, pamiętając ich ostatnią konfrontację.

James słysząc to pytanie, machinalnie spojrzał na swój lewy nadgarstek, na którym zapięty miał zegarek — prezent od Sheili na jego siedemnaste urodziny.

Pamiętał dzień, w którym mu go podarowała. Była wtedy taka szczęśliwa. Patrzyła na niego z tak ogromną radością i ekscytacją w bursztynowych oczach, które wręcz błyszczały.

Poczuł uścisk w sercu. Tęsknił za nią. Z Sheilą u boku czuł się wystarczający. Jakby tylko ona mogła sprawić, że będzie szczęśliwy.

— Mam coś, co powinno nam pomóc — stwierdził James.

Delikatnie nacisnął czarny przycisk, z którego natychmiast wyłonił się czarna strzałka wskazująca, aby podążali do przodu.

— Co to jest? — zdziwił się blondyn, marszcząc brwi.

— To poszukiwacz, który doprowadzi nas prosto do Sheili i Rose — odpowiedział dosyć niechętnie Potter. — Nic więcej nie musisz wiedzieć.

Ślizgon prychnął pod nosem.

— Jesteś tego pewien? — zapytał z wyraźną nonszalancją w głosie. — Beze mnie nawet byś nie wiedział, że Fenwick i Weasley weszły do lasu.

— I co mam z tego powodu kłaniać ci się w pas? — sarknął James, kręcąc głową. — Twoje niedoczekanie.

— Powinieneś — odparował bez zająknięcia Malfoy. — Powiedzmy sobie szczerze, gdyby nie twoja głupota najprawdopodobniej byłbyś w tym momencie na miejscu Weasley. Obaj wiemy, że ruda sobie nie poradzi. Fenwick jest skazana na siebie.

— Mylisz się — powiedział z nieco mniejszą pewnością niż dotychczas. Scorpius wzbudził w Jamesie dodatkowy strach. — Rose jest zdolną czarownicą. Poradzi sobie, cokolwiek czeka na nią w lesie.

— Za marzenia podobno nie karają — skomentował blondyn.

— Co cię łączy z Sheilą? — zapytał po jakimś czasie James, nie mogąc się powstrzymać.

James był zazdrosny. Niepokoiło go, jak bardzo Malfoy troszczy się o Sheilę. To nie było normalne i Jamesowi bardzo się to nie podobało. Mógł być mu wdzięczny, że Scorpius uratował ją w poprzednim roku i teraz powiedział Jamesowi, że była w niebezpieczeństwie, jednak nie uspokajało to Pottera.

Ślizgon coraz bardziej działał mu na nerwy.

— Nie powinno cię to obchodzić, Potter. To nie twoja sprawa — odpowiedział spokojnie.

— Obchodzi mnie to, bo Sheila jest moją...

— No kim? — przerwał mu Scorpius, wciąż nie tracąc typowego dla siebie opanowania. — Nie jesteście przyjaciółmi, rodziną, nie jest też twoją dziewczyną. W takim wypadku schowaj tą swoją bezsensowną zazdrość i się zamknij.

James zacisnął mocno szczękę, jednak nic więcej nie powiedział. Wchodzenie w dialog ze Scorpiusem Malfoyem było zbyt wkurzające. Potter wolałby już słuchać o podbojach miłosnych Molly...

*

Brunetka i rudowłosa pojawiły się na polanie, która znajdowała się dokładnie w centrum Zakazanego Lasu. Polana ta była dokładnie oświetlona, aż ciężko było uwierzyć, iż wciąż była noc.

Sheila westchnęła głośno, wpatrując się w kilku metrową, kamienną skarpę, z której to wydobywał się tajemniczy blask. Widząc go, Sheila poczuła rozchodzące się po ciele ciepło, jakby przeszedł ją delikatny, acz przyjemny prąd.