Bazı Cehennemler Birbirine Yasaktır

uzaktan sevişen ruhlarımızla yetindik

~toprak yağmura bende sana aşık olduk

Avuç içlerime görünmez yazılar yazardım bazen... Alnıma yazılan kaderin bulanıklığının aksine, avuçlarıma yazdıklarımın mürekkebi akardı ruhuma kirli sayardım kendimi yaşadıklarımın aksine. Yaşacaklarını göremeyen birine kör diyemezdiniz, lakin geçmişini unutan birinin göz kapakları birbirine dikilmiş gibiydi. Asıl kör bizler miydik yoksa onlar mı?

Görmeyen gözlerle güzel yazılar yazmazdınız ama gören gözler de her zaman güzel şeyler yazamazdı.
Ruhumun en ortasında kocaman ellerinin arasında bir dal sigarayla duruyordu. Koyu gözleri ruhumun alevlerini harlamaya yetiyordu. Dünyamdaki hüzün bulutları gibiydi gözleri. Bir bir acıyla,yaşla dolu olan kapkara bulutlar gibi... Sigarasından çıkan dumanlar onun ciğerini yakmıyordu benim ruhumu da sigarasıyla birlikte içine çekip dünyaya salıyordu.

Simsiyah bakan, ruhumu baktıkça bir kor gibi yakan gözleriyle ruhuna çekiyordu beni farkettirmeden. Benimsin demenin başka bir yolu muydu bu yoksa benliğimi ele geçirmeye çalışmak istemesi miydi yaptığı? Öyle güçlüydü ki bakışları benliğimi emiyordu ruhu hissediyordum.

Gecenin hüzünlü notalarını çalıyordu ruhunun enstrümanıyla sadece benim duyabileceğim bir seste. Dünyada binlerce ses varken onun tek bir fısıltısı bile yetiyordu benim ruhuma.
Gecelerin ürkütücü havasına dayanamayıp her gece onu istiyordum yanımda. Ruhlarımızın birleşip ufak bir melodiyle dans etmesini istiyordum. Gözlerindeki okyanuslarda boğulmak ve sonsuza dek onun ruhunda bir ölü olmak istiyordum.

O geceyi düşünmeden edemiyordum. Sanki bütün beyin hücrelerim birleşmiş o anı tekrar tekrar gözümün önüne getiriyorlardı. Silüeti kafamda tekrar tekrar canlanırken kelebeklerim rahat durmuyor,midemi rahatsız ediyordu. Düşüncelerim sisli sokaklarda yankılanan bir ses gibi beynimde soğuk su etkisi yaratırken bulunduğum havanın soğukluğu bedenime işlemiyordu.

Düşüncelerim beynimin işleyişini bozuyordu. Upuzun bir yolda melodilerim ve ben ilerliyorduk... Hiçbir şey, bir kimse ya da bişey umrumda değildi sadece onu düşünmek istiyordum. İstesem de istemesemde zaten öyle de oluyordu. Beynim istemesem bile onu düşünmeye itiyordu beni. Bir nevi intihar girişimiydi bu infazımı ister gibi celladıma kendi ellerimle gidiyordum.

Düşüncelerim bir ok gibi ruhuma bir bir saplanırken kolumda hissettiğim acıyla irkildim soğuğa karşı koyamayan bedenimi bir anda biri kollarına almıştı. Bilincim ile bedenimin hareket kabiliyetinin su gibi akıp gittiğini hissediyordum. Göz kapaklarım kapandığında bembeyaz karların yerini kapkaranlık iç dünyam almıştı...