Kiarra Joycel Luna Bacalando is a very simple and soft person. Her family is one of the richest in their town. She was a loner, she always wants to be alone. Her parents spoiled her for everything. She is almost perfect. But Argel Ries Mejecito Sant...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Agad na sumalubong ang mahigpit na yakap sa akin ni Mommy. I hugged her back as a response.
"How's first day sweety? May mga nakilala ka na bang magiging kaibigan mo sa school?" nakangiti niyang tanong sa akin.
Kaunti akong ngumiti sa kanya at tumango-tango.
"I met Eunice earlier. She's so nice and very comfortable with. She's the one who interact with me first. Kahit medyo po nag-aalangan ako sa kanya ay alam ko pong sincere siya sa akin kanina. And we're become friends in an instant."
"Wow, I hope I met Eunice someday. Sanayin mo na ang sarili mo sa ganoong environment anak. Para sa'yo din ton'g ginagawa namin ng Dad mo. Okay?"
"Yes Mommy, I know that." I hugged her once again bago niya ako paakyatin sa taas upang pagpahingahin.
Matapos kong magpalit ng pang bahay ay marahan ko naman'g sinuklay ang buhok ko habang nakatingin sa salamin. I examine myself infront of the mirror. Simula kasi non'g nangyari kanina sa labas ng gate namin sa school, bigla akong nakaramdam ng kaba. Hindi maalis sa isipan ko ang paglapit sa akin ng lalaking iyon. Hindi na ako nagkaroon pa ng pagkakataon na maalala ko ang pangalan niya nang biglang kumatok ang katulong namin sa may pinto ko upang pababain para sa hapunan.
Umiling-iling na lang ako upang hindi na maabala pa ang pag-iisip ko sa ganoong isipin.
Bumaba ako at nadatnan ko sina Mommy na nagkekwentuhan sa hapag. Pagkakita sa akin ni Daddy ay agad siyang tumayo sa kanyang kinauupuan upang mayakap at mahalikan ako.
"Sweety"
"Hi Dad. How's work?" ako na ang unang nagtanong sa kaniya dahil gaya ni Mommy, tatanungin niya rin ako tungkol sa unang araw ko sa school.
"It's fine anak. Hindi na bago sa akin ang mapagod." pabiro niyang sagot sa akin. Napahalakhak naman ako sa sagot niyang iyon.
"Don't worry Dad, I will help you someday. Pagbubutihin ko ang pag-aaral ko about business para hindi na kayo mapagod ni Mommy." malambing kong sabi sa kanya.
"We are so lucky to have you anak. Even you're so introvert person since then, you still try your best to make us proud."
I am very touched on what Daddy said. Ni minsan hindi ko sila nakakitaan ni Mommy ng pagmamalupit sa akin simula noong bata pa ako. Hindi ko nakitang magalit o mainis sila sa akin kahit noong pinipilit nila akong makisalumuha sa harap ng maraming tao. Hindi nila ako pinilit sa mga bagay na gusto nila sa akin maging ano. Hindi sila ang swerte sa akin, ako ang swerte sa kanila.
So, from now on, I will try my best to make them more proud of me. Tatatagan ko ang loob ko para sa kanila. I will face my fears and flaws. Kahit hindi magiging madali para sa akin dahil pinanganak na akong may takot sa ibang tao, pipilitin ko ang sarili kong makisalamuha sa kahit na kanino. Hindi naman masama kung susubukan kong sanayin ang sarili ko. Kailangan ko nang lumabas sa mundo kong to'. I will be brave now.
