Sensiz Olmaz||Tamamlandı||

Basılmak

Sensiz Olmaz artık DREAME uygulamasında! Oradan da desteklerinizi bekliyor olacağım.💞

*****

Arabadan indiğimizde Kurt elimi sıkıca tuttu ve hızlı adımlarla hastaneden içeri girdik. Dilay'ın hastaneden kaçtığını öğrendiğimizin şokunu atlatıp direkt buraya gelmiştik

Kurt, hızlı bir şekilde hastanenin müdürünü görmek için ilerlerken eli elimi sıkıca tutmaya devam ediyordu.

Bir odaya yaklaştığımızda kapıyı çalmadan direkt açtı ve masanın başında bilgisayara bakan müdürle karşılaştık. Kurt'u görmesiyle anında ayağa kalkarken gözlerinden geçen o korkuyu gördüm.

"Kardeşim. Nerede?" dedi kelimelerini vurgu yaparak. Diğer elimle kolunu tuttuğumda sakinleşmesi için hafif bir baskı yaptım. Anlamıştı belki ama sakinleşecek miydi bilmiyorum.

"Bakın Kurt Bey, hemşire Sedanur odada kardeşinizi göremeyince bana haber verdi. Ben de güvenlik kameralarını kontrol ettim..." nefeslendi.

"Taksiye binip gitmiş."

"Ne demek gitmiş lan?!" Kurt'un bir an da bağırmasıyla yerimde sıçradım. Bunu fark ettiğinde bedeni kasıldı ve bana bakmadan sinirlerini yatıştırmaya çalıştı.

"Taksibin plakasını ver bana." dedi az önceki gibi bağırmayarak. Hastanenin müdürü hızla başını sallayıp bilgisayara baktığında küçük bir kağıt ve kalem çıkarıp plakayı yazdı.

Kurt'a plakayı verdiğinde hızla hastaneden çıkmış ve arabaya binmiştik tekrar.

"Dilay'ı bulacağız Kurt ama lütfen sakin olmaya çalış. Bu şekilde bir şey yapamazsın."

"Seni de orada korkuttum, hay kafamı si*eyim! Özür dilerim güzelim."

Başımı iki yana salladım.

"Sorun değil. O an ki durumunu anlayabiliyorum." Kurt bir şey demeden telefonunu çıkardığında bir kaç şeye bastı ve kulağına götürdü.

"Sana söyleyeceğim taksi plakasının konumunu ve durağını hemen bulacaksın!"

Kimi aradı bilmiyorum ama Kurt kısa süreli sustuktan sonra plakayı verdi. Telefonu kapatıp arabanın ön tarafına koyduğunda bir şey sormadım.

Arabasını bir süre sonra yolun kenarına park ettiğinde telefonunu eline aldı.

Telefonunda bir şeyleri inceleyip geri koyduktan sonra arabasını tekrar çalıştırdı ve sürmeye devam etti.

"Buldun mu taksiciyi?"

"Buldum." dedi kısaca ve dikkatini tamamen yola verdi.

Dilay için korkuyordum. Olduğu durumu düşündükçe acaba kendine zarar verir mi diye düşünmek beni daha çok korkutuyordu.

Şimdiye kadar verdiği yaşam mücadelesini kendine zarar vererek kaybedemezdi.

Dilay mutlaka ölüme meydan okuyup kazanmalıydı. Yoksa, öldüğünde arkasında kocaman bir enkaz kalacaktı.