Gözümü ilk açtığım zaman bir şeyden haberim yoktu, saftım ve temizdim. 5-6 yaşlar arası hayatın toz pembe günlerini geçirdim ve madalyonun parlak yüzü dönüktu... Ya sonra ? Sonra okul hayatıyla başlayan gerçeklerle karşılaştım. Yeni insanlar, yeni yüzler, farklı karakterler. Insanlar çözülmez varlıklar kimin içinden ne geçiyor bilen yok,her biri size kin besleyen birer düşman bile olabilirler senin çok sevip çok iyi dediğin insanlar bir bakıyorsun kuyunu kazıyorlar. Bir de kan bağın olmadan sana kardes olanlar var. Peki ya bu Kardeşler daim mi ? Tabiki değiller... kan bağın olmadan kimseye kardes dememelisin çünkü hayatta herkesten yiyecek bir kazığın var. Her şey yalan dolan, insanları mutlu etmeyi basaramazsın verdiklerinle yetinmezler ya begenmezler ya da fazlasını isterler. Bırak insanların peşinden koşma sevginden köpek gibi sadık olursun da onlar senin için bir köpek bile olamaz. Misallerim ağırdır doğru peki ya bu iki yüzlü insanları anlatmanın varmı başka YOLU. Ben doğruları aramaktan ya da doğru davranmaya çalışmaktan "aman ona bir şey olmasın" demekten vazgeceli çok oldu kime ne olursa olsun. Yalvarmak yok artık. Kimseye köpek olmak da. Benim kapısında yatacağım tek yer ya Cami ya da mesciddir bundan sonra. Gerçekleri gördükçe cehennemin nasıl bir yer olduğunu bildikce ya da hayal ettikce boynumu egdigim tek yer seccademdir. Rabbim Secdeden kaldırmayı nasip etmesin başımı, onun yolu en güzel yol. Rabbimin yolu huzura giden yol. 17 yıl sonra da olsa Ömrümün yalanlı yıllarından kurtuldum. size de tavsiye ederim.
-saygılar
