Patrzę w lustro siebie już nie widze
Taką się brzydze
Ta co kiedyś roześmiana w kącie stoi zapłakana
Tej co niegdyś śmiech dźwięczny po pomieszczeniu rozbrzmiewał
Teraz tylko lament, łzy rzewne jakoby perły po policzkach spływają
A może ty jesteś w stanie zasklepić rany cierpiącej duszy?
CZYTASZ
Niezwykłym i nie leda piórem opatrzony
Poetry🕊️~ 𝙽𝚒𝚎 𝚋ó𝚓 𝚜𝚒ę 𝚘𝚔𝚊𝚣𝚢𝚠𝚊ć 𝚞𝚌𝚣𝚞ć 𝚝𝚢𝚕𝚔𝚘 𝚜𝚣𝚝𝚞𝚌𝚣𝚗𝚎 𝚔𝚠𝚒𝚊𝚝𝚢 𝚔𝚠𝚒𝚝𝚗ą 𝚌𝚊ł𝚢 𝚛𝚘𝚔~🕊️ 𝘔𝘢𝘳𝘤𝘦𝘭𝘪𝘯𝘢: Cześć stokrotko! Chodź przycupnij sobie! Nie dojrzy Cię tu słońce odpocznij sobie! Wśród codziennego zgiełk...
