29

223 3 0
                                    

Dedicated to diorem17

/Chapter 29- Hugs and Kisses/

Why life is so unfair? Bakit sa oras na handa na akong magmahal ng taong minamahal din ako ay saka naman magkaka-problema. Where the fact is that we just loved each other but people around us were not agree with it.

This were the time that I can say that finally, a man trully loves me without anything asked in return. Pero bakit ganito?

Bakit kailangang mangyari ang ganito sa kaniya?

Octav doesn't deserve to loss his profession as a professor in this prestigious university. Alam naman namin 'yong pareho pero bakit ganito pa rin?

I just want to be happy, but then life sucks and didn't let me.

Ang lupit ng tadhana sa akin na napapatanong na ako sa sarili ko kung mamamatay tao ba ako  noong past life ko. Because I think I also deserve to be happy, right?

Iyong walang magdidikta sa pagmamahalan na mayroon kami para sa isa't isa ni Octavaius Reggie.

"Pero paano ka?" puno ng pag-aalalang tanong ko sa kaniya.

"I was just suspended for one month, Sav." nakangiting sabi niya pero hindi ko maatim ang sakit na nakikita ko sa kaniyang mga mata.

"You don't deserve this, Octav. P'wede mo namang sabihin sa kanila na wala naman talaga tayong relasyon hindi ba? Para naman kahit papaano ay hindi ganoon kabigat ang punishment sa 'yo." I told him and heaved a sigh.

"Sa tingin mo gugustuhin ko ang magsinungaling sa kanila para lang sa profession na iyon? I was just suspended, Sav and you don't have to worry about it." malambing niyang sabi at tinitigan nang diretso ako sa aking mga mata. "Don't worry because while I was suspended for one month, I am going to prepare my papers for my training." dagdag niya pa.

"Magkikita pa naman tayo pagkatapos ng training mo bago ka tuluyang sumakay sa barko hindi ba?" I assured him and I knew that I looked so desperate of him.

Marahan siyang tumango at binigyan ako ng matamis na mga ngiti. "I'll be back for you, Sav." he softly said and gave me a quick kiss on my cheeks.

"For now, we need to live for a moment and be free from negative thoughts."

"Fine," I said with no choice and forced a smile at him.

Pagkatapos naming kumain sa loob ng exclusive restaurant kung nasaan kami ay inaya niya akong pumunta sa pinakamalapit na mall. He said that he wanted to have some time with me alone because on the following weeks, he will be busy.

"Gusto mo rito hindi ba?" tanong niya sa akin kaya tumango ako.

We are currently inside the World of Fum where there were teenagers playing around. May mga maliit ding bata na nandito at sakto lang ang rami ng tao dahil sabado pa lang naman. Noong unang punta kasi namin dito nila Ralph ay Linggo at ang daming tao kaya hindi namin nalaruan lahat.

"Of course yes," I answered and smiled at him.

"Doon tayo!" excited niyang tugon sa akin at saka tinuro ang station kung saan racing ng mga kotse. "Let's racen!" he told me and so I nodded at him.

I was brought a place like this once or twice im my childhood because Mama wasn't in the Philippines. Kung nasa Pilipinas naman siya ay madalas kaming nanatili lang sa bahay at kung kailan lang niya ako maisipan na isama sa ganitong lugar ay saka lang ako nakakapaglaro.

I sat on the chair where a driver should sat while driving the systematic drive. May manibela rin doon at at may tapakan din na parang katulad nga talaga nang sa kotse.

Scrutinizing Myself [Engineer Series #3]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon