MEMOIRS OF TOMORROW (time series #1)

CHAPTER 2

"KEYKEY BABY WAKE UP" unfamiliar voice called me.

"PO?" pagtingin ko isang panibagong mukha ang nakakaharap ko. Hindi ko alam kong sino ito.

"HONEY, ITO NA ATA ANG SINASABI NI DOC NA MAGKAKAROON NG MILD AMNESIA SI BABY KEYKEY KO. SHE EVEN FORGOT ABOUT ME" pagsasalita ng babae sa harapan ko, may patulo luha effect pa.

"CALM DOWN, SHE WILL BE OKAY SOON" pagpapakalma naman ng matipunong lalaki pero alam mong nasa 50's na.

"EXCUSE ME, WHO ARE YOU GUYS?" nagtataka talaga ako sa mga tao sa paligid ko. At what? Where am I?

Pagtingin ko sa paligid puro puti nang tignan ko ang suot ko, isang hospital gown. Eh? Am I being hospitalized?

Then there's someone who approach me. I can't really remember who is this. Pero ramdam ko deep inside he's somewhat close with me.

"HEY, HOW WAS YOUR FEELING?" the guy in the gray shirt asked. I must say, he is handsome huh.

"OKAY, CALM DOWN EVERYBODY. I DON'T KNOW WHERE AM I AND WHAT I AM DOING HERE. I DIDN'T EVEN KNOW Y'ALL" shocks ang sakit nito sa ulo. Naalala ko lang, I was reading my books dahil exam next week and natulog na agad ako tapos..... this is getting in my nerves. I can't remember what happen after!!!

Everyone was worried, kahit ano pang gawin ko ni isa sa kanila ay hindi ko kilala.

While watching them, I saw a handwritten books beside me. It was quiet catchy, napakaartistic ng gumawa. Kinuha ko ito at binuksan, nakita ko ang mga pictures ko with them. Kasama ang mga tao sa paligid ko ngayon. May happy birthday pa nakalagay sa huling page.

Nagulat ako ng may bigla pinaputok sila, and then a second later they sing. Kinantahan ako ng happy birthday, at yong babae kanina na unang nakita ko ng ako ay magising ang nangunguna. May dala dala pa itong 3layered cake, na natabunan na ang kaniyang mukha.

"BLOW YOUR CANDLE BABY" this is getting weird. Hindi ko alam pero parang may mali.

Hinipan ko naman ang kandila at para matapos na ang kaechuchan na ito. Nagpaalam ako na  magpapahinga kaya agad ko silang pinalabas.

Baka pag gising ko, babalik na sa maayos ang lahat.

Nagising ako sa ingay sa paligid, nasa hospital parin ako. What happened to me?

Nagulat ang lahat ng binuka ko ang aking mga mata. Lumapit sakin ang babae.

"SORRY BABY, NAGISING KA BA NAMIN? WE'VE DECIDED TO CELEBRATE YOUR BIRTHDAY HERE"

Wala akong naging tugon at hanggang ngayon naguguluhan parin ako sa nangyayari.

For how many weeks, nasasanay na din ako sa buhay ko dito. Nakalabas na'ko sa hospital, hindi parin nila ako mabigyan ng sagot kung ano ang nangyayari sa akin. Kong ano ang dahilan kong bakit ako na hospital nang higit tatlong taon. Sinabi sakin ng lalaki na 3years na daw ako namamalagi dun, at sa 18th birthday ko laking pasalamat daw ng parents ko at nagrerespond ako. Tuwang-tuwa sila nang magising ako, pero hindi ko man lang daw sila namukhaan at makilala.

Pinakita sakin ng lalaki lahat ng documentary niya nuon kami ay magkakasama. Dun ko lang din nalaman na boyfriend ko pala daw siya. Eh? Ibig sabihin at the age of 15 ang landi ko na? Geeze

Noon una, mahirap daw tanggapin na may chance nga akong magising pero hindi ko naman daw makikilala lahat ng malalapit sa akin.

Si Jeshian ang lagi kong nakakasama, palagi siyang bumibisita at umaastang boyfriend ko talaga siya. Nasanay naman na ako sa presensiya niya kaya hinayaan ko nalang.

Unang araw ko na bukas sa paraan, kaya naghanda na ako. Matutulog akong maaga ngayon. Hindi parin ako sanay sa kwarto ko, at parang nasa panaginip ko nakatira lang daw kami sa isang sira-sira na bahay. Ewan, may bigla biglang sumusulpot na mga alaala na hindi ko maalam kong saan nang galing.