İkinci Şans

1. "Biyicik"

Meeerhabaalaar 🙋🏽‍♀️

Bu sefer yeepyeni bir bölümle değil yepisyeni bir hikaye ile karşınızdayım 💃🏻💃🏻

Evet klasik bir konusu var, belki hepiniz bu kurgudan onlarca kez okudunuz ama ben ilk defa yazıyorum ve gerçekten ilk bölümü çok severek yazdım. Darısı diğer bölümlerimin başınaa 🤪

Umarım beğenirsiniz, iyi okumalar (:

***

Biricik'ten

Omzumdaki çantanın içinden yükselen mesaj sesiyle olduğum yerde durdum. Aceleyle baktığımda Mustafa'dan geldiğini görmüştüm.

"Canım işim çıktı gelemiyorum. Görüşmede bol şans, sana güveniyorum."

Gelemeyecek olmasına üzülsem de çok üzerinde durmayarak cevapladım. Düşünmem gereken bir iş görüşmesi vardı.

"Önemli değil sevgilim, teşekkür ederim."

Girdiğim bahçe kapısından ilerleyip eve ulaştığımda yerimde biraz durup bekledim. Sanırım heyecanlanmıştım. Bu ilk iş görüşmem değildi ama kabul edilirsem ilk iş tecrübem olacaktı. Sayamadığım kadar yerden, tecrübesiz olmam nedeniyle geri çevrilmiştim. Yeni mezun olan biri nasıl iş tecrübesine sahip olabilirdi ki? Fırsat verseler olacaktım ama vermiyorlardı işte.

Daha fazla oyalanmayarak zile bastım. Heyecanlı bekleyişimden sonra açılan kapının ardında orta yaşlarda bir kadın karşıladı beni.

"Buyrun?"

"Merhaba," dedim. "Ben iş görüşmesi için gelmiştim. Ahmet Bey'in evi, değil mi?"

"Evet, buyrun."

Geriye doğru açılan kapıdan girdiğimde kadının önüme bıraktığı terlikleri giydim. Teşekkür ederek yönlendirmesine uyduğumda salon olduğunu tahmin ettiğim geniş ve ferah bir odaya geldik.

"Siz burda bekleyin, Ahmet Bey birazdan aşağı inecek."

Başımla onayladığımda koltuklardan birine geçip oturdum. Bakışlarım kadının konuşurken işaret ettiği merdivenlere kaydığında evin büyüklüğü beni benden almıştı. Beğendiğim için değildi hayretim. Tabiki güzeldi de ama bu evi nasıl temizliyorlardı Allah aşkına? Can mı dayanırdı buna. Bir an kendimi böyle bir evde yaşarken ve temizlik yaparken hayal ettiğimde irkildim. Trajikomik sahneler zihnimde canlandığında gülmeden edemedim. Olmayan ve olmayacak şeyleri hayal edip dertleniyordum. Bananeydi evin nasıl temizlendiğinden. Bu eve verecek parası olanın temizlettirecek parası da olurdu elbet.

Saçma sapan düşüncelerimden sıyrılarak merdivenlerden inen Ahmet Bey olduğunu düşündüğüm adama odaklandım. Oturduğum yerden kalktığımda, "Hoş geldiniz," diyerek elini uzattı.

"Hoş buldum," dedim elimi eline bırakırken. Küçük elimin koca avcunun içinde kayboluşuna bakarken gülmeden edemedim. Tabi sonra hızlıca toparlanıp nerde olduğumu kendime hatırlatmıştım.

Bakışlarımı adamın yüzüne çevirdiğimde çattığı kaşlarıyla bana baktığını görmüştüm. Güldüğümü mü görüp sinirlenmişti şimdi bu adam? Fazla ciddi ve resmi duruyordu.

Nihayet birleşik ellerimizi ayırdığımızda konuştu.

"İsterseniz odama geçelim,"

Başımla onaylayarak sessizce takip ettim. Eğer işe kabul edilirsem, çok sert bir patronum olacak gibi gözüküyordu. Neyse ki patronum o olsa da asıl muhattabım o olmayacaktı.