"ბოდიში ბევრი დრო წავიღე" მოიბოდოშა ჯონმა და თეჰიონის წინ სკამზე მოთავსდა
"არაუშავრს, არ იდარდო" გაიღიმა თეჰიონმა
ორივემ შეუკვეთა მარწყვის მილკშეიკი და ცოტცოტა ხანს მესიჯობდნენ კიდეც ეს ლაკონულად ჟღერდა მაგრამ ეს თეჰიონის ოცნების ნაწილი იყო. ის იყო პაემანზე (მიყხედავად იმისა რომ არ უნდოდა ამ ყველაფრისთვის ეს ეწოდებინა) თავის ერთადერთ და განუმეორებელ ქრაშთან ჯონჯონგუკ
"ხოომ გყაავს ქრაში?" ჭიქა დაუშვა ჯონმა და იკითხა
თეჰიონმა ნელა შეწყვიტა სმა
და ნელ-ნელა ახედა მეორეს
"ამ ჰო"
გაწითლდა. საყვარელი
"მაგარია მეც"
"ოჰ" თქვა თეჰიმ და ცოტა
იმედგაცრუებულად და გაიღიმა
"გინდა იცოდე ვინარის?"
"მე ვგულისხმობ კი მაგრამ.."
"მაგრამ"
"აჰაჰა საათს შეხედე! უმჯობესია სახლში წავიდე ალბათ დედაჩემი ნერვიულობს ჩემზე" დახედა თეჰიონმა თავის ელექტრონულ საათს
"თეჰიონ ახლა 4:30"
"მე ჩემს ძმას უნდა მოვუარო"
"ხო მითხარი რომ ერთადერთი შვილიხარ?"
"ა დამავიწყდა რომ გითხარ"
"თეჰიონ!"
"იცი რა? თავბრუ მეხვევა სახლში მართლა უნდა წავიდე"
თეჰიონის სახე მთლიანად წითელი იყო ჯონქუქი შეწუხდა ვერ ეხმარებოდა მაგრამ მეორეს გულს უჩქარებდა და მორცხვავდა მისთვის ეს ძალიან საყვარლობა იყო
სახეზე ჭიქაში დარჩენილი მილკშეიკი წისვა (როცა ჭიქა ჯერ კიდევ სავსე იყო ნუ ნახევარზე მეტი) და შეკრიბა თავისი ნივთები
"თეჰიონ შენ რა აპირებ დამტოვო?"
იკითხა ჯონმა იმედგაცრუებული ტონით და საწყალი სახით. თეჰიონმა შეამჩნია. არ შეეძლო დახმარება მაგრამ დამნაშავედ იგრძნო თავი რომ ტოვებდა
სასმლის დადგმის მერე თეჰიონმა უპასუხა
"ჰო ვფიქრობ შეგიძლია ჩემს სახლში
წამოხვიდე?"
"მართლა? შემიძლია?" კითხა ჯონმა გაკვირვებული თუმცა იმედიანი სახით
თეჰიონმა თავი ჩახარა და ოდნავ გაიღიმა
ეს რა სისულელე ვთქი
"დავასრულებ ამის დალევას და მერე შეგვიძლია წავიდეთ" გაიღიმა
შავ თმიანმა
YOU ARE READING
მომწერე.
Actionრასგააკეთებ თუ უცხო ბიჭი ისეთი გარეგნობის რომ დანახვისას მაშინვე სველდები მოგწერს რომ .... დასრულებული
