Sensiz|Kartal×Efe

5.Bölüm"Bizim olurumuz var"

Saat çoktan öğlen olmuş Kartal uyanmış boş boş tavanı izlerken Efe'de yavaşça uyandı. Gözlerini açıp ilk iş telefondan saate baktı.
"Öğlen bir ha." dedi sessizce. Kartal onun uyandığını anladığı anda ceketin kollarıyla gözlerini temizledi. "Günaydın,komiser. " dedi ve yatağından kalktı. Efe hala ayılamamıştı ama doğrulmaya çalıştı. "Of,başım patlıyor." dedi saçını açarak. Kartal şaşkınlıkla ona baktı. Yüzünde küçük bir çocuk masumiyeti vardı. İlk defa saçlarını açık görüyordu. "Hayırdır?" Dedi Efe.
"Lan senin saçların ne güzelmiş." Dedi Kartal. Efe gülümsedi. Saçlarını kurcalayıp tekrar bağladı. "Dışarıda kahvaltı yapalım diyorum." dedi Efe. Kartal artık kendini yük hissetmeye başlamıştı. "Olmaz." dedi. "Dünden beri çok uğraştırıyorum seni. Eve gideyim."
"Madem uğraştırdın,son noktayı da kahvaltı ile koyalım."

Ve yine tartışmaya başladılar. Birlikte geçirdikleri zamanın yarısından fazlası karar verme aşaması ile geçiyordu. Sonunda Kartal çayından bir yudum aldı. Efe yemeğini yerken bir yandan sordu.
"Rahat uyudun mi bari?"
"Valla komiser normalde kimsenin evinde rahat etmem,ama seninki güzeldi." dedi yemek yerken. "Ne gördün rüyanda?" diye tekrar sordu Efe. Kartal bir yudum su içti ve yaşlandı.
"Hatırlamıyorum. Ne oldu?"
"Öyle,merak ettim."
Kartal peki manasında kafasını salladı. "Ee sen ne yapacaksın bundan sonra?" Diyerek sorgu hakkını Kartal kullandı. Efe'de arkasına yaşlandı "Bilmiyorum,daha işe zaman var. Boş boş gezerim bende."
"Sıkılırsan gel sana bir iş ayarlayalım."
"Kumarhanende mi?" Dedi Efe,Kartal şakasının ciddiye alınmasını hoş bulmamıştı. Efe devam etti. "Ne olursa olsun suçlusun sen Kartal. Sana insan gözüyle bakıp vakit geçiriyorum."
Kartal derin nefes aldı.

"Doğru tabi lan. Benle vakit geçir,beni iyice tanı işe başlar başlamaz beni parmaklıklar arasına yolla. Bu değil mi amacın? Sana sığındım ben,en savunmasız halimle. Senin düşüncelerine bak!" Kartal hem sinirli hem kırgındı. Bir kez daha anladı nasıl bir durumda olduğunu. En sonunda masadan kalkıp gitti. Efe arkasından boş bakışlarla kalmıştı. Aslında kırıcı davranmak istememişti,yine ağzından çıkmıştı bazı şeyler. Kartal'ın arkasından hızla gitti. Çıkarken hesabı verecekti ki,Kartal'ın verdiğini söylediler. Kafeden çıktı,sağına soluna baktı ve Kartal sarı saçlarıyla kendini çok belli ediyordu. Hızlı yürürken,oldukça boş bir sokağa girdi. Evler terk edilmiş gibiydi ama Kartal buraları bilir gibi hızlı ve emin yürüyordu.
"KARTAL!" diye seslendi. Kartal durmadı,oda tekrar denedi.
"KARTAL!"
"KARTAL DURSANA LAN!"
"BENİMDE SÖYLEYECEKLERİM VAR O KADAR KOLAY DEĞİL!"
"KUŞUM."

Işte o kelime. Dalga geçmek için kullanılan bir aşağılama sözcüğü. Yalnızca komisere özeldi. Bu da kuşu kafese sokmaya yetti ve Kartal durdu. Hızla arkasını döndü ve Efe'yi yakasından duvara yapıştırdı.
"Susmayacaksın değil mi lan sen? Bu kaçıncı oldu peşimdesin. "
Yakasını bıraktı ama birbirlerine kilitledikleri gözleri ayrılmadı. "Insanlar hep kalbinin sesini dinle derler." Dedi Efe. "Peki kalbim her seferinde aynı saçmalığı yapmamı istiyorsa?"
Kartal gözlerini çekemedi,yine takılı kaldı onda. O cevap vermeyince Efe konuştu.

"Ben senin için mesleğimden oldum. Seni davadan suçsuz çıkarttım,sonra bunun hiç muhabbetini açmadım ve olmamış gibi yaptım. Darmaduman zamanımda geldim,seni teselli ettim. Her zaman kalbimi dinledim ve hayır seni insan olduğun için değil,Kartal olduğun için kaldım. "

"Biliyor musun Komiser? Çok karıştırıyorsun aklımı. Beni hor gören,aşağılayan,tek derdi hapise girmem olan bir adamdan sonra,nerelere geldi aramız. Yalnış şeylerin olduğunu hissediyorum."

Kartal daha konuşacağı şey olmasına rağmen devam etmedi,yerini Efe aldı. "Kartal,sen benim içimde,daha benim bile dokunamadığım yerlere dokundun. Ve ben ne yapacağımı bilmiyorum." dedi çaresizce. Sanki küçük bir çocuk üzülmüş kadar masumdu halleri. Koskoca komiser,boylu poslu sakallı adamı bu hallere düşüren şey nedir sorusu canlandı hep akıllarda.

Kartal dayanamadı ve Efe'yi kolundan çekip sertçe kendi bedenine çarptı. Sımsıkı sarıldı ona,içten içe karşılık vermemesinden korkuyordu ama öyle olmadı. Efe hiç çekinmeden sarıldı ona. Bir süre böyle kaldılar. Kartal yavaşça haraket etti. Kafasını çekerken,Efe'nin boynunda süzülen dudakları ile bir öpücük bıraktı. Kafasını tam çekti ve dibindeki gözlere baktı.

"Bence Komiser,sal gitsin. Oluruna bırak sen,zaten olurumuz var." dedi,gözleri ile gülümsedi adeta ve yanından ayrıldı. Efe arkasında donakalmıştı. Ne yaşadığını sorguladı. Kartal,o,birkaç ay öncesine kadar hapiste çürümesini isterdi. Şimdi oldu da,boynundan aldığı öpücüğe sevindi. Kendini de sorguladı,etrafını da. Ama bir yandan Kartal'ı dinledi. Olurununa bırak.

Bu bölüm baya kısa,çerezlik bir Efkar moment bırakayım şuraya dedim.