කන්සකුරා කතන්දරේ

දෙවන කොටස

"නායක ස්වාමීන්වහන්සේ මේදරුවා ආවම මුණගැහෙන්න එන්නැයිකීවා..."

විහාර බිමට පැමිණෙනවාත් සමගින්ම ටකේශි වෙත පැමිණි වැඩිමහල් හිමිනමක් දන්වාසිටියේ සාමණේරවරුන්හට උගන්වමින්සිටි පන්තියේ වැඩකටයුතුද මොහොතකට නතරකරමිනි.

බලාපොරොත්තුවූ පරිද්දෙන්ම ටකේශිට සවස්වනවිට ආරාමයට පැමිණී නමුත් රෑ පුරම විටින්විට අවදියෙන් පසුවූනිසාදෝ වෙනදා නොමැති තෙහෙට්ටුවක් සිරුරටදැනෙමින් තිබිණි. කඳුමුදුනෙ ආරාමයේ තවමත් හිම සම්පුර්ණයෙන්ම දියවීගොස් නැත. දීප්තිමත් හිරුඑලිය නිසා හිමෙන් වැසුනු බිමේ තැන තැන රිදිපැහැයෙන් බබලයි.

ටකේශි ඒ දිදුලන හිම නොබලා සිටීමට වෑයම්කලේය.

"හේතුවක් කිව්වද උන්නාන්සේ?" දැත් එක්කොට හිසනවා ආචාරකල ටකේශි විමසීය.

වජ්‍රගිරි කන්දේ විහාරයේ ආරක්ශක සේවයට පැමිණි වසර දෙකක කාලයතුළදී නායක ස්වාමීන්වහන්සේ ටකේශිව කැඳවීමට පණිවිඩ එවාඇත්නම් ඒ අතේ ඇඟිලි ගණනටත්වඩා අඩු ප්‍රමාණයකිනි. එයද අනෙකුත් සමුරායිවරුන් සහ විහාරබිමේ ආරක්ශක තත්වයන් පිලිබඳ තොරතුරු අදහස් හුවමාරු කරගැනීමටහෝ වන්දනා කාණ්ඩවලට අවශ්‍ය මුරකවල් සම්බන්ධයෙන් කතාකිරීමටය.

"එහෙම දෙයක්නම් කිව්වෙ නෑ... ඒත් නායක ස්වාමීන්වහන්සේට මිසාකා මාලිගාවෙන් පණිවිඩයක් ඇවිත් තිබුණ... බොහොවිට ඒගැන වෙන්න පුළුවන් දරුවා..."

දයිසුකේ නම් මාස දෙකකට වරක් හෝ ටකේශිගේ සුවදුක්විමසා ලියමනක් එවීමට අමතකලේ නැත. ආචාරශීලී ලියමන අවසාන කෙරුණේ නැවතත් මිසාකා මාලිගාවට පැමිණෙන ලෙසින් ආරාධනා කිරීමෙනි. යුකීනම් හැසිරුණේ ටකේශි උන්නදමලාදවත් කියා තැකීමක් නොකල අයුරකිනි. කුඩාකල දවසක්වත් ටකේශි නොදැක කල්ගතකල නොහැකිවූ දයාබර යුකී... පසුගිය මාසදොළහටම ටකේශිට ලියුවානම් ඒ ලියුම් දෙකක් පමනි. එයද ටකේශිගේ උපන්දිය සඳහා සුබපැතුම් එක්කිරීමටය.