မုန္း /မုန်း (Complete)

Episode (1)

ေနနိုင္ သူ့လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားသည့္ ဖုန္း၏မ်က္ႏွာျပင္ကို လက္ႏွင့္တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ ဆြဲၾကည့္ေနမိသည္ ။ ဖုန္းကိုၾကည့္ေနသည့္ ေနနိုင္၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္သည္ ေရေသအိုင္တစ္ခုလို တည္ၿငိမ္ေန၏ ။
ဝမ္းနည္းေနလား ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ဝမ္းသာေနလားဆိုသည္ကို ေနနိုင္ တစ္ေယာက္သာ သိေပလိမ့္မည္ ။ တဂ်စ္ဂ်စ္အသံျမည္ေနေသာ ပန္ကာကို ခဏတာမွ်တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းေလးေလးျကီးခ်မိသြားသည္ ။  ပန္ကာသံက အေတာ္ေလးကို နားၿငီးတာပဲ ။ နားၿငီးသက္သာေအာင္ ပိတ္ထားမည္ဆိုေတာ့လည္း ပူအိုက္သည့္ဒဏ္က သိပ္ဆိုးဝါး၏ ။ နားၿငီးခံမလား...အပူဒဏ္ခံမလား
။ ထိုႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုကို ေ႐ြးရမည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ေနနိုင္ကေတာ့ နားၿငီးသာ ခံလိုက္ေတာ့မည္ ။ ေရေႏြးထဲထည့္ျပဳတ္ထားသက့ဲသို႔ ပူေလာင္လွသည့္ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာ ထိုပန္ကာရိွေန၍သာ ေနထိုင္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ ။

ပလပ္ႀကိဳးကိုတစ္ခါတည္းထိုးၿပီး ဖုန္းကို ၾကည့္ေနသည္မွာ အခ်ိန္ပင္ အေတာ္လင့္သြား၏ ။  အျပင္ဘက္တြင္ အလင္းေရာင္ပင္ မရွိေတာ့ေခ် ။ ေနနိုင္ လက္ထဲမွဖုန္းကို စားပြဲခုံေပၚတင္လိုက္ၿပီး မတ္တတ္ထရပ္၍ အေညာင္းေျပေစရန္ ခႏၶာကိုယ္ကို ဟိုဘက္သည္ဘက္ ခဏမ်ွလႈပ္ရွားလိုက္ၿပီးမွ ဝရန္တာဘက္ဆီကို ထြက္လိုက္ေတာ့ ဆူညံေနသည့္ အသံမ်ားက နားအတြင္းသို႔ မရပ္မနား ဝင္လာေတာ့သည္ ။

စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ။ ျမင္ေနရတ့ဲ ကားေတြကလဲ စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းသလို လွုပ္ရွားသြားလာေနတ့ဲလူေတြက ပိုၿပီးစိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ။ ထိုလူမ်ားသည္ သူတို႔၏ မိသားစုမ်ားရွိေနသည့္ ရပ္ဝန္းဆီသို႔ အျမန္ျပန္ေနျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ။ တြယ္တာရမည့္မိသားစုရွိေနသူမ်ားသည္ သိပ္ကံေကာင္း၏ ။ ထိုအေၾကာင္းကို စဥ္းစားလိုက္သည္ႏွင့္ ေခါင္းမူးလာသည္ ။ နံနက္ကတည္းက မည္သည့္အရာကိုမွ ေရေရရာရာ မစားရေသး၍ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ။

တစ္ခုခုေတာ့ စားမွျဖစ္မယ္ ။ မဟုတ္ရင္ ေနနိုင္ လုပ္ခ်င္တာေတြ မလုပ္ရေတာ့ဘဲ အနိစၥသေဘာန႔ဲ ကိစၥေခ်ာသြားမွာ ။ နံရံမွာတပ္ဆင္ထားသည့္ မီးခလုတ္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ အခန္းထဲတြင္ ျဖဴ ေဖြးေသာမီးေရာင္မ်ား လင္းထိန္သြားသည္ ။