Tek Beden *Taekook*

5-Yalnız Kalmaya İhtiyacım Var

Hiçbir zaman yanımda olmasan bile aşkın o kadar kalabalık ki kalbimde... bilemezsin sevgilim.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Sanki zaman durmuş gibiydi. O an ona koşup sarılmak istedim ancak bunu yapamazdım ki. Yapsaydım annem olanlara anlam veremez ve kim olduğumu sorardı. Şu an ben onun gözünde tamamı ile yabancıydım. Şöyle bir durum vardı ki ben son günlerde yaşadığım şeylere tam anlamı ile anlam verememişken annemin normal karşılamasını beklemezdim.

"Neden burada bekliyoruz?" Jimin'in bana hitaben konuşması ile bakışlarımı annemden çekip ona döndürdüm.

"Çok kısa süre bir görüşme yapmalıyım" dedim ve onu dinlemeden anneme doğru yürüdüm. Adımlarım annemin yanında durduğunda bakışlarını bana doğru çevirdi.

" Merhaba Bayan Kim" Gözyaşlarım kendiliğinden akmaya başlamıştı.

"Diz kimsiniz?" Bu soruyu zaten bekliyordum.

" Ben Lena'nın bir arkadaşıyım ve başına gelenler duyunca ziyaret etmek istedim" Kızarık gözleri şaşkınca açılmıştı. O da biliyordu benim hiç arkadaşım yoktu.

" Adınız neydi?" Yanındaki boşluğa oturmuş ve tereddüt ederek elini tutmuştum.

" Taehyung, biliyorum arkadaş olmadığını sanıyorsunuz ama ben yeni bir arkadaşıyım belki de size söylemeyi unutmuştur"  Onaylar şekilde kafa sağlamıştı.

"Durumu nasıl?"diye tekrar sormuştum. Şu an çok garip hissediyordum.Sanki bu garip durumu benimsemişim gibi

"Komada istersen yanına gidebilirsin. Ben Doktor ile konuşurum"  Bu duruma hazır olduğunu sanmıyordum ama bunu yapmalıydım değil mi? En azından kendimi gördüğümde her şeyin gerçek olduğunu anlardım. Kafamı hafifçe sallamış ve ayaklanarak bedenimin yattığı odaya girmeden önce Jimin'e bakmıştım.

"Hemen dönerim " Jimin kafasını sallamasıyla önüme dönerek içeri girmiştim. Tam da beklediğim gibi bulmuştum bedenimi. Kablolara bağlı vücut ve yüzü sargılar ile sarılmış yatakta amaçsızca uzanan bir beden.

Ne yapacağımı bilmiyordum? Nasıl geri dönerdim? Daha doğrusu dönebilir miydim bilmiyordum?

Odada sadece makinenin sesi yankılanıyordu. Ne söyleyebilirdim ki? Sonuçta bu durum her gün başıma gelmiyordu. Konuşmak istiyordum ancak bir şeyler buna engel oluyormuş gibi hissediyordum. Bedenimi bir kaç dakika daha izledikten sonra odada daha fazla  durmadan dışarı çıkmıştım. Çıkar çıkmaz anneme sarılmıştım.

"Öz evladınız kadar olmasa da beni de olunuz yerine koyar mısınız?"O da ellerini bana dolamış ve sıvazlamıştı.

"Ona gerçekten değer veriyor olmalısın" dedi ve ayrıldık.

"İnanın her şey düzelecek" dedim. Jungkook'un bana söylediği sözleri hatırlayarak.

"Umarım genç çocuk"dedi ve gülümsemeye çalıştı. Aklıma gelen şey ile annemi gözlerine baktım ve sordum

"Acaba Sehu nerede biliyor musunuz?" Şaşırmıştı.

"Sehu mu? Hayır onu kaza günden sonra hiç görmedim"

" Nasıl yani hastaneye gelmedi mi?" Ben de şaşırmıştım.

"Gelmiş olabilir ama onu hiç görmedim. İyi de sen Sehu'yu nereden tanıyorsun?"

" Eski bir arkadaş. Neyse ben artık gideyim, yine geleceğim" Jimin'e 'hadi gidelim' şeklinde bakış atmış ve hastaneden dışarı çıkmıştık.