UNUTTUĞUM BEN

RANDEVU

Gözümü güzel bir sabah açmıştım. Sanki herşey bir başkaydı şimdi. Renkler daha canlı, sesler daha huzur verici, ben daha farklıydım bugün. Dün olanlar aklıma takıldı bir an, benim böyle hissetme nedenimde buydu zaten. Biliyordum. Yüzümde aptal bir gülümseme yatağımda otururken "acaba sadece hoş bir rüyamıydı" diye geçirmeden edemedim içimden. Son söylediği, insana huzur veren o söz hep aklımda turlamakla meşkuldü. Beni seviyordu o, bunu bir başkası söylese güler geçerdim. Hayal dahi etmeye cesaret edemediğim şeyi dün o bana müthiş bir öpücükle taçlandırarak sunmuştu. Bu tarif edilemez duyguyu tatmak o kadar güzeldi ki bunları sözle ifade edmezdim. Hayatımda o olması, biz olmamız uyanmak istemediğim bir rüya gibiydi. Tabi bu düşünce ve huzurum saati görene kadardı. İnanmıyorum eğer biraz daha kalbime mühürlenmiş şahsiyeti düşürsem okula geç kalacaktım. Okula geç kalmam demek hiç hoşlanmadığım müdür denen bodur, kıllı, sinir bozucu, hayattan bezdiren bir herifle muhattap olmam demekti. Bu da hayatımda isteyeceğim son şeylerden biri olsa gerek. Diye içimden geçirirken telofonumun mesaj sesiyle irkildim. Mesaj Sam'dendi. "Hala uyanmadın mı?" Yazıyordu mesajda. "Ahh benim düşünceli, beni huzura boğan ilk aşkım" dedim kendi kendime. "Bende yeni uyandım. Hazırlanıyorum" diye mesaj gönderdim. Ahh ah bu kelebekler karnımda dans etmekten vazgeçmiyecekler sanırım. Bunları düşünürken bir yandanda hazırlanıyordum. Güzel giyinmiştim, zaten böyle olmak zorundaydım. Hızla evden çıktım ama şaşkınlıktan açılan ağzımı kapatmaya vaktim olmadan yanağımda sıcacık o dudakları hissettim. "Canım benim kapımın önünde beni beklemiş, güzel çiçekler almış ve en önemlisi ise bana güzel sözler söylemiş. Ben daha ne istemeliyim ki." Beynim bu cümleleri anons ederken ben şaşkınlığımdan ancak kurtulabilmiştim. Hızlıydı kalp atışlarım, onu her gördüğümdeki gibi. Sesizlik dilimde hakimken beynim, kalbim susmak bilmedi. Elim ellerinin arasında adım adım yürümek, hiç bitmesin istemek ne güzel şeydi böyle. Okulun önüne geldiğimizde Sam bir an duraksadı.

-İlk randevumuza çıkalım mı?

-Şimdi mi?

-Evet, bir gün okulu ekmemizin kimseye zararı dokunmaz.

Ben cevabımı veremeden kendimi okulun kapısına sırtımı dönmüş buldum.

-Bugünü hiç unutmayalım Barbara.