Annika San Juan: Cheerleader

Chapter 4

Music: Cheerleader by OMI

This chapter is dedicated to:
angel_04reyes
Burbunny

Chapter 4

"A-anikka" nauutal na sambit ko sa pangalan niya.

If breaking up with the person you love are the most are painful thing that a normal person would say. Then I should say that seeing the girl that always right there at you're back suffering are the most painful scene.

Pagkapasok na pagkapasok ko pa lang sa kwarto kung saan siya na admit. Parang sinaksak na ako ng daan-daang kutsilyo sa puso ko. Pero yung makita siyang naghihirap sa harapan ko. Shit. Mas masakit pa pala.

"X-xiafer" habol hiningang tawag niya sa 'kin. Kaya lumapit agad ako sa kanya.

I don't want her to see her suffering like this. Kung dati gustong-gusto ko 'yong makita siya naghihirap then ibahin niyo ngayon. Seeing her suffering is like torturing me.... May be not physically but mentally.

"Shh... Wag ka nang magsalita baka mapano ka pa" I try not to cracked my voice but I failed.

Ang sakit-sakit.... Hindi ko talaga aakalain na masasaktan ako ng ganito ng dahil lang sa kanya.

"Y-you came" nakangiting saad niya habang ako naman ay pinipigilan ang pag landas ng mga luha ko. "I-i'm happy to see y-you...." Damn. Bakit ba yung boses niya parang  namamaalam?

Gusto ko man na patigilan siyang sa pagsasalita... Pero hindi ko magawa. Parang may malaking kung ano sa lalamunan ko na bumabara kaya hindi ako makapagsalita.

"A-alam mo ba na d-dahil sa 'yo humaba a-ang buhay ko" please stop. " A-at a-alam mo rin bang d-dahil sa'yo lumalaban a-ako sa m-mga operasyon na g-ginagawa namin"

Why are you doing all of this Annika? Bakit? After of the things that I i have done to you. Bakit ganito ka pa rin? Why are you so good to me?

Gusto kong suntukin ang sarili ko dahil sa mga nagawa ko noon sa'yo. If I really know about your condition.... Sana.... Sana hindi kita pinahirapan pa.

Sinabunutan ko ang sarili ko. "I-i'm sorry Annika.... I'm really sorry" umiiyak na sambit ko. "I-i promise babawi ako sayo... Babawi ako sa mga nagawa ko sayo"

Bobo ko. Ang bobo, bobo ko. Nang dahil sa akin mas lumala ang sakit mo. Sana pala nung umpisa pa lang naging mabuti na ako sa'yo..... Edi sana nakilala pa kita ng lubusan. Pero hindi eh.

"S-stop" pagpigil niya sa akin saka hinawakan ang mukha ko. "Don't b-be sorry.... Ginusto ko 'yon.... So.... So don't" hinawakan niya ang mga kamay ko saka binigyan ako ng reassuring smile.

Akmang magsasalita na ako ng bigla na lang mag-seizure si Annika. "H-hey... Annika hold o-on" pakiusap ko sa kanya. Saka nagsisigaw nang tulong.

"Nurse!!" Sigaw ko habang hawak-hawak pa rin ang kamay ni Annika.

Hold on Annika please. Babawi pa ako sayo.... So hold on.... Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag nawala ka ng wala akong nagagawang mabuti man lang sayo.

Pumasok na ang mga doctor at ang mga nurse para i-check ang lagay ni Annika. May kung ano-ano silang ginawa sa kanya para lamang ma-revive siya.

Nang matapos na sila doon na ako na pa hagulgol ng tuluyan. No. Annika, no. Bakit?

Lumapit sa amin ang doctor na nag-revive kay Annika. "I'm sorry" yan lamang ang sinabi ng doctor saka umalis na.

No. It can't be buhay pa si Annika.... B-babawi pa ako sa kanya.