The two mafias 2

#44

Marina's POV

Πέθανα...μαλλλον

Δεν ακούγεται τίποτα έχει ησυχία και είναι όλα μαύρα...

Κάτι όμως με παρακινεί να ανοίξω τα μάτια μου

Τα ανοίγω φως γεμίζει το δωμάτιο στο οποίο βρίσκομαι κάπου το ξέρω...

Πρέπει να είναι το δωμάτιο μου πέθανα και θα έχω και το δωμάτιο μου..

Εκτός κι αν ζω ...

Αρχισα να κοιτάω γύρω γύρω νευρικά

Και άρχισαν να τραβάω τα μαλλιά μου

Έπεσα κάτω από το κρεβάτι

Όχι όχι δεν πρέπει να είναι
Ζωντανή δεν αντέχω άλλο

Πηγα και κόλλησα πάνω στον τοίχο

Κάποιος άνοιξε γρήγορα την πόρτα και εγώ κόλλησα πάρα πάνω

Μέσα μπήκαν κάποιοι άνθρωποι

Σιγά σιγά όμως αρχίζω να τους θυμάμαι

Πήρα αγκαλιά τα γόνατα μου και άρχισα να πηγαίνω μπρος πίσω..

Μέσα στο δωμάτιο είχαν μπει

Lucian paulo Christopher μπαμπάς μαμά

Εκείνος πήγε να πλησιάσει

Marina:μην με ακουμπάς φύγε άσε με

Άρχισα να λέω ενω καθάρισα τα χέρια μου (και καλά)

Και συνέχισα να πηγαίνω μπρος πίσω κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις

Christiano:πριγκίπισσα

Με πλησίασε αφού ο άλλος απομακρύνθηκε

Marina:MH

Είπα και έφυγε και εκείνος
Φοβαμε όχι

Δεν έπρεπε να ζω γιατί με έσωσαν .

marina:δεν έπρεπε να με σώσετε δεν επρεπε...
Άρχισα να μονολογω

Christopher:τα ίδια έλεγε και η katerina.

Veronica:τι τις έκαναν Εκεί πέρα...

Και την katerina έσωσαν...

Χάλια θα είναι και εκείνη..

Πρέπει να πεθάνω πρέπει...

Marina:θέλω να μείνω μόνη μου

Είπα και κοιτάχτηκαν

Την που το έκαναν αυτό άρπαξα γρήγορα ένα από τα μαχαίρια που ήταν δίπλα σε ένα τραπέζι

Και το έκρυψα πίσω από την πλάτη μου

Γύρισαν και με κοίταξαν ενώ είπαν όχι τουλάχιστον όχι για τις υπόλοιπες ωρες