* ဒုန္း.!!*
" ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ နီနီရယ္..ပန္းကန္ကို
အဲေလာက္ေဆာင့္ခ်စရာလိုလို႔လား "
ဂ်ဲန္းနီခ်ေပးလာသၫ့္ ကင္ခ်ီထမင္းေၾကာ္
ကိုစိုက္ၾကၫ့္လ်ွက္ ဆိုယြန္းဆိုသည္။ႏႈတ္
ခမ္းတဝိုက္လည္းလ်ွာနဲ႔သပ္လ်ွက္သား။
အျမင္နဲ႔တင္စားေကာင္းမည္ပံု။
" ဒါနဲ႔ နီနီ..ငါၾကားထားတကယ္ပဲလား "
" ဘာကိုလဲ "
" နင္ကိုနင္တို႔အတန္းေခါင္းေဆာင္ ေဆာ့မင္ဂ်ယ္က တဲြရေအာင္လို႔ေျပာေနတယ္ဆို၊ငါၾကားတာအမွန္ပဲလား "
ဆိုယြန္းအေမး၌ဆံုမိသၫ့္ မ်က္ဝန္းႏွစ္စံု
ဟာ စကၠန႔္အနည္းငယ္။လီလီကစ အၾက
ၫ့္ေတြကိုေသြဖယ္လိုက္သည္။
" ငါ ျပန္ေတာ့မယ္..အေဖခိုင္းထားတာ
ေလးေတြရိွေသးလို႔ "
လီလီဆိုရင္း အေဆာတလ်င္မတ္တပ္ရပ္
သည္။ေလရဲ့အရိွန္နဲ႔ ျပတင္းတံခါးဟာဝုန္းခနဲေဆာင့္ပိတ္လာသည္။လီလီရင္ထဲ
ကဘာမွန္းမသိသၫ့္ တဝုန္းဝုန္းျမည္သံ
ကိုေတာ့ မမွီႏိူင္ေခ်။
" စားတာဘယ္ေလာက္ၾကာမွာမို႔လဲ။
စားၿပီးမွသြားပါလားဟာ "
ဆိုယြန္းစကားသံၾကားေပမယ့္ ခြန္းတံု႔မ
ျပန္မိ။ေတာင္ကုန္းသြားရမယ္။ခဲပစ္ရမ
ယ္။ခုခ်ိန္မွာခဲပစ္ဖို႔တစ္ခုတည္းသာ လီ
လီအာရံုမွာရိွသည္။
" ဟုတ္တယ္...ငါနဲ႔ ေဆာ့မင္ဂ်ယ္က
တဲြေနၾကၿပီ...ၾကာေတာ့မၾကာေသးပါဘူး "
ေနာက္ကနီနီအသံသည္ ေလေတြခလုတ္
တိုက္ၿပီး လီလီရင္ဘတ္ကိုလာမွန္သည္။
ကစၪ့္ကလ်ားလႊင့္စင္သြားသၫ့္ အပိုင္း
အစေတြကဘာမွန္းမသိခင္ ဆိုယြန္းရဲ့ 'ဪ 'ဆိုတာၾကားလိုက္ရသည္။
" ငါအိမ္မက္ကတစ္ခ်ိန္မွာ ငါကိုခ်စ္တယ္ ေယာက္်ားကိုလက္ထပ္ယူၿပီးေနြးေထြးတဲ့မိသားစုဘဝတည္ေဆာက္ဖို႔ဘဲ ဆိုယြန္း "
ေျခနင္းခံုေပၚဖိနပ္ကို ခ်ည္ေနတာလား
ျဖည္ေနတာလားမသဲကဲြခင္ နီနီအသံက
နားထဲျဖတ္ဝင္လာသည္။ဖိနပ္ႀကိဳးေပၚ
လီလီလက္ေတြဟာလဲရပ္တန႔္ကုန္၏။
နီနီနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး လီလီရင္ထဲဘယ္လို
အရာေတြကမ်ား ျပဳစားေနရပါလဲ။ဘာ
ေၾကာင့္မ်ား ရင္ဘတ္ထဲနင့္ခနဲ ဆို႔နင့္က်င္တက္သြားရတာပါလဲ။
