( ၁ )
ႏွစ္ေတြေျမာက္မ်ားစြာ ၾကာလာခဲ့ေပမဲ့လည္း
ဇိန္းနဲ႕ ေရွာင္က်န့္ တို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးက မူလအတိုင္း မိတ္ေဆြေကာင္းေတြအျဖစ္ရွိေနဆဲပင္။ လွပတဲ့ပုံျပင္အျဖစ္အဆုံးသတ္ဖို႔ရန္ေတာ့ ရိေပၚ က မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ဘူး ။ ထိုအစား အထီးက်န္မူမရွိတဲ့ ဘဝကိုသာ ေရွာင္က်န့္ ကို ျဖတ္သန္းေစခ်င္မိတယ္။ ေရွာင္က်န့္ေဘးမွာ ရိေပၚက အၿမဲရွိေနေပးမယ္ဆိုေပမဲ့ သူရွိေနေၾကာင္းကိုေတာ့ ေရွာင္က်န့္ က နည္းနည္းေလးေတာင္မရိပ္မိေလဘူး။ ဒီေတာ့ျဖင့္ ရိေပၚဟာ ေရွာင္က်န့္ ဘဝမွာ မရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္၊ ေရွာင္က်န့္ ကိုဘာ
ႏွစ္သိမ့္မူမွမေပးနိုင္တဲ့သူေပါ့။
လူစီေလး ကလည္းအ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီ။ နားလည္နိုင္စြမ္းရွိေနတဲ့အ႐ြယ္ေပါ့။ အားလုံးဟာ အဆင္ေျပေျပပါပဲ။ ဒီေျခာက္ႏွစ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် ကိစၥေတြကို ေရွာင္က်န့္က သတၱိရွိရွိနဲ႕ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီးေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ့တယ္။
ဥပမာ - ဂေရးရဲ႕ မဂၤလာပြဲကို သူတစ္ေယာက္တည္း တတ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳေပး
ခဲ့တာ ၊ အလုပ္ခ်ိန္ေတြကို အရင္ကထက္ပိုတိုးလုပ္ၿပီး သူ႕ဘဝရဲ႕ေပ်ာ္႐ြင္မူေတြကို အျခားတစ္နည္းနည္းနဲ႕ ႀကိဳးစားရွာေဖြခဲ့တာ၊ နာမည္မရွိ၊ အမည္းေရာင္ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို ေကာက္ယူေမြးစားခဲ့ၿပီး ဘလက္ခ္ လို႔ နာမည္ေပးခဲ့တာ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ျဖစ္တည္မူကို ကိုယ္ ရဲရဲလက္ခံလိုက္နိုင္တာ ။ အားလုံး ၊ အားလုံးကို ေရွာင္က်န့္ က အေဖာ္မပါ ၊ သူတစ္ေယာက္တည္းအဆင္ေျပေအာင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။
ဒါက ဂုဏ္ယူဖို႔အရမ္းေကာင္းတာပဲ ။ ေရွာင္က်န့္ ကိုသူသိပ္ဂုဏ္ယူတယ္။တစ္ေယာက္တည္း ေနနိုင္ေၾကာင္း သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္သက္ေသျပနိုင္ခဲ့လို႔ ဝမ္းသာတယ္။ အျခား အခ်စ္တစ္ခုကို ထပ္မရွာခဲ့လို႔ ပိုဝမ္းသာရတယ္။ ဒါက သူ႕ရဲ႕အတၱခပ္ေသးေသးတစ္ခုပဲ ။ ေရွာင္က်န့္ ကို ဘယ္သူ႕အတြက္နဲ႕မွ ထပ္ငိုတာမျမင္ခ်င္ေတာ့သလို ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ထပ္မခ်စ္ေစခ်င္ဘူး ။
အဆုံးမွာေတာ့ ေရွာင္က်န့္ ရဲ႕ပင့္ကူက်ိန္စာက ျဖတ္သန္းရမဲ့တစ္ဘဝလုံးအေပၚ သက္ေရာက္မသြားခဲ့တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာ ။ ေနာက္ဆုံးအခ်က္အေနနဲ႕ ေရွာင္က်န့္ ဟာ အထီးက်န္က်န္နဲ႕ မေသဆုံးရဖို႔ပဲ သူေမွ်ာ္လင့္ရေတာ့တယ္။
