Part 19

943 84 5
                                    

Zawgyi code

အေမက ေန့စဉ္ႏွင့္အမ်ွ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့အဖိုးျဖစ္သူကင္ဆာေရာဂါသည္ကိုျပဳစုေပးေနရသည္။
အေမ့ရဲ့အေမဆိုေသာအမ်ိဳးသမီးႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမၾကည္ျဖဴသလိုအၾကၫ့္ေတြနဲ႔ေန့တိုင္းေန့တိုင္းၾကၫ့္သည္။

ထိုသို႔ႏွင့္ေန့မွညသို႔ညမွေန့သို႔အလီလီေျပာင္းလဲလာခဲ့ရာ မနက္ျဖန္ဆိုလ်ွင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ စာအုပ္ကေလးထြက္ေတာ့မွာျဖစ္သည္။ ကိုမာန္နဲ႔ chat boxမွာ စကားေတြေျပာရင္း ညတာကိုကုန္ဆံုးလိုက္သည္။

"သားး...မင္းအဖိုးဆံုးၿပီ"

ည ၂နာရီေလာက္တည္းကအိပ္မရလို႔စာေရးေနသည္မွာ မနက္၅နာရီထိုးေတာ့လာေျပာသၫ့္အေမ့စကားက စာရိုက္ေနသၫ့္ကၽြန္ေတာ့္လက္...ရပ္တန႔္သြား၏...

"မျဖစ္ႏိုင္တာ....မေန့ကေတာင္စကားေျပာေနေသးတယ္"

တကယ္လဲ မေန့ကစကားေျပာေနခဲ့ပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုလြမ္းတယ္ဟုဆိုကာသူနာျပဳမေလးကို ဖုန္းေခၚခိုင္းခဲ့သည္ေလ…

"အဖိုးဆီကို ကၽြန္ေတာ္သြားဦးမယ္"

ဘာဆိုဘာမွမေတြးအားေတာ့ပါလမ္းထိပ္ကိုေလ်ွာက္လာၿပီးအငွားကားတစ္စီးငွားကာအဖိုးဆီအေရာက္လာခဲ့ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ပိတ္ျဖဴစအုပ္ထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုက ကုတင္ေပၚမွာရိွလ်က္ ဆရာဝန္ႏွင့္ သူနာျပဳႏွစ္ဦးကမတ္တပ္ရပ္ေန၏....ကၽြန္ေတာ္မယံုၾကည္ႏိုင္၍ ပိတ္ျဖဴစကိုေျဖးေျဖးခ်င္း ဆဲြခ်လိုက္သည္။

ပါးေရတြန႔္ေနသည္ဆံပင္ႂတြေဖူေနသည္...ကင္ဆာေဆးေၾကာင့္ဝိတ္က်ၿပီးပိန္ေနေသာ အဖိုးအိုတစ္ဦး၏ခႏၶာကိုယ္ကိုျမင္ေတြ့ရသည္။

ရင္ထဲကနာလိုက္တာ ငိုဖို႔မ်က္ရည္ေတာင္မက်လာႏိုင္ဘဲကၽြန္ေတာ္အသက္ရႉက်ပ္လာ၏...သို႔ေပမဲ့ စီစဉ္ရမဲ့ကိစၥအဝဝကိုစီစဉ္ရျပန္သည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးေလး"

"ရပါတယ္ကြာ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးကို ကေလးတစ္ေယာက္တည္းမလုပ္ႏိုင္ေလာက္ဘူးဆိုတာ ဦးေလးတို႔နားလည္ပါတယ္ မင္းကေျမးဆိုေတာ့ ဒါေတြလုပ္ဖို႔မသင့္ေတာ္ဘူး သားသမီးျဖစ္တဲ့ဦးတို႔ဘဲလုပ္ရမွာေပါ့".

🌹ချစ်နေခွင့်🌹 (Completed)🌹Where stories live. Discover now