19 marca 2014
Siedziałem w sypialni myśląc o Tobie. Myślałem o Twoich włosach, obsesji na punkcie gier video, głosie, talencie, uśmiechu, śmiechu, wszystkim. Myślałem o wszystkich dobrych rzeczach, które zdarzyły się, gdy byliśmy razem, próbowałem zapewnić samego siebie, że odszedłeś z konkretnego powodu, że tym powodem nie byłem ja. Naprawdę próbowałem, ale wiem, że jestem tym powodem.
Jedynym powodem.
Nie radziłem sobie z tym, musiałem, po prostu to zrobiłem, ale w złym czasie. Więc poszedłem do łazienki i zacząłem.
"To twoja wina, Calum" powtarzałem w głowie. Kontynuowałem, próbując pozbyć się tych myśli. Wtedy pomyślałem, że jeśli zrobię to głębiej, łatwiej o nich zapomnę. Teraz rozumiem, że myślałem o samobójstwie.
Mama weszła do łazienki i zobaczyła moje zakrwawione nadgarstki i nogi. Krzyczała. Ale ja zobiłem to dalej, przyciskając coraz mocniej. Krew wypływała z mojego ciała, tworząc coś na kształt rzeki płynącej pod nogami mojej mamy.
Nie pamiętam co się stało potem.
23 marca 2014
Nudno tu. W szpitalu, znaczy się. Gdziekolwiek indziej zresztą też.
Wszystko jest takie przyziemne i zorganizowane. Nie tak jak wtedy, gdy tutaj byłeś, wszędzie zabierałeś jakieś przygody.
Trzymają mnie tu na trochę, żeby zszyć te głębsze cięcia i żeby reszta przestała krwawić.
Powinienem być martwy, nie powinenem być żywy.
Wiem, że myślisz tak samo jak ja.
30 marca 2014
Właśnie mnie wypuścili, ale rodzice mnie odsyłają.
Mówią, że chcą, żebym poczuł się lepiej, ale wiem, że nie chcą, żebym zniszczył im reputację.
Ashton przyszedł, przytulił mnie i zaczął płakać. Nie wiem dlaczego tracił przeze mnie łzy.
Jestem tylko chłopakiem, który rzucił szkołę przez swojego chłopaka.
A.N.
Poszło mi to szybciej niż myślałam.
Nie wiem, czy nie dokończę tłumaczenia do końca świąt. Nie ma sensu tego dłużej ciągnąć. Poza tym wiele nie zostało. Traktujcie to trochę jak prezent na święta. Może pojawi się dzisiaj jeszcze kilka rozdziałów, może do jutra to skończę...
