I Love You

19° Kiss Kiss

5 ώρες από μουσείο σε μουσείο και νιώθω το κουράγιο μου να με εγκαταλείπει. Έχουμε δει κυριολεκτικά ότι ιστορικό μουσείο υπάρχει και ευτυχως τώρα βλέπουμε ένα μοντέρνας τέχνης. Το μόνο ενδιαφέρον μέχρι τώρα. Και όταν λέω ενδιαφέρον εννοώ μόνο για μένα γιατί οι άλλοι έχουν κόψει φλέβες.

Αλλά ας μπούμε στο βασικό θέμα. ΠΕΙΝΆΩ. Έχω να φάω από το πρωί και απλά θέλω να κατεβάσω χωρίς να σκέφτομαι μια οικογενειακή πίτσα. Πίτσα καρμπονάρα κατά προτίμηση.

Ευτυχως με αυτές τις σκέψεις η ξενάγηση τελείωσε και όλοι άρχισαν βγαίνουν έξω βιάστηκα. Λες και τους κυνηγάει κανένας.

Μπήκαμε στο λεωφορείο και σε λίγο ήμασταν στην πόλη. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στο κρύο.

Ο αδελφός μου με την Νεφέλη σαλιάριζουν κυριολεκτικά ΌΛΗ μέρα μπρο. Τους έχουμε βαρεθεί απίστευτα πολύ. Αυτοί περπατούσαν πιο μπροστά μας πίσω ήμουν εγώ ο Αλεξ, ο Στέφανος και ο Μάριος.

Περίεργο ξέρω. Απλά τα αγόρια δεν ήθελαν να χαλάει η παρέα και αναγκαστικά τον ανέχομαι. Εννοείται πως δεν μιλάμε βέβαια.

Ενιγουει κοιτούσα γύρω μου όσο τα αγόρια μιλούσαν για ποδοσφαιρο μπας και βρω κανένα καλό μαγαζί να κάτσουμε να φάμε.

Ι: Τι θα γίνει τώρα όμως; Έχω ξυλιάσει και πεινάω απίστευτα πολύ. Μήπως να κάτσουμε κάπου να φάμε;, γκρινιαξα τραβώντας την προσοχή τους.

Αρ: Είδα χτες ένα γαμάτο μαγαζί με πίτσα και θέλω οπωσδήποτε να πάμε εκεί αλλά πρέπει να περπατήσουμε κανένα 5 λεπτό ακόμα, είπε ο Άρης και αμέσως ξενέρωσα.

Ι: Υπάρχουν εκατοντάδες πιτσαρίες γύρω μας. Πρέπει να πάμε να φάμε σε εκείνο το συγκεκριμένο;, ξαναγκρίνιαξα και ρολαρα τα μάτια μου.

Αρ: Ναι πρέπει. Προχώρα τώρα, απάντησε ο Άρης και η Νεφέλη μου χαμογέλασε παρακλητικά.

Αχ πως με εκνευρίζει όταν γίνεται πάντα το δικό τους.

Συνέχισα να τους ακολουθώ ξενερωμενη μεχρι που ένιωσα τον Αλεξ να με τραβάει ελαφρά προς τα πίσω με αποτέλεσμα να χαμηλώσω το βήμα μου.

Γύρισα να τον κοιτάξω και μου έκανε νόημα να σταματήσω για να μας προσπερασουν τα αγόρια. Σταμάτησα απότομα και αφού τα αγόρια προχώρησαν λίγο εκείνος πέρασε το χέρι του γύρω από το κεφάλι μου και συνεχίσαμε να περπατάμε.

Ι: Τι θες Αλεξ;, του είπα νευρικά χωρίς να μου έκανε κάτι.

Το παθαίνετε και εσείς όταν πεινάτε να νιώθετε ότι σας φταίνε τα πάντα; Ελπίζω να μην είμαι η μόνη.