Karanlık...
Bütün cesaretimin tek istisnası. Belki de başa çıkamadığım tek şey.
Ben şimdi o çok korktuğum karanlığın içindeyim.
Korkuyorum.
Karanlık boğmak istercesine sıkıyor boğazımı , nefes alamıyorum.
Allah'ım neresi burası , ben neredeyim ?
Beni sakinleştirecek bir şeylere ihtiyacım var , beni yanlız olmadığıma inandıracak bir şeyler. Koskoca bir karanlıktan başka hiçbir şey yok burada , ne bir ses ne de bir hareket...
Kafayı yemek üzereyim. Bana yardım edebilcek kimsenin olmadığına inandığım o dakika duyduğum ses içimi ürpertti.
Biri bana sesleniyordu.
"Gizeem beni affet" Bu da neydi şimdi , Ben bu sesi nerden tanıyordum ? Bu ses benim abimin sesiydi... ben bunları düşünürken abimin tekrar konuşmasıyla iç sesimle kısa süreli bir ayrılık yaşadım.
"Özür dilerim kardeşim ben böyle olsun istemezdim" peki ama neden , neden Özür diliyordu ?
Var gücümle bağırdım "Abi nerdesin gel yanıma korkuyorum lütfen! " Ses gelmedi gelmedi gelmedi...
Bu karanlık beni içine daha çok hapsediyordu. Artık tam anlamıyla titremeye ve en büyük düşmanım olan karanlığa teslim olmaya başladım.
Şuan Tanem ve Ecrin'in nerede olduklarını düşündüm. Benim karanlık fobim olduğunu bilirler ve beni yanlız birakmazlardı.
Artık epeyce hissizleşmiş hiçbirşey düşünemez hale gelmiştim.
Birden ortam aydınlanmaya başladı. Bu benim için çölde bir su kaynağı bulmak gibiydi.
Yavaş yavaş aydınlığa ulaştığımda karşımda gördüğüm görüntüyle büyük bir şok yaşadım.
Bu da ne demekti ?!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ANSIZIN
Ngẫu nhiênAşka inanmayan iki aşığın çarpıcı hikayesi. Bildiginiz töre kitaplarindan farkli. Gizem'in hayata bakış açısıyla Uras'ınki tamamen zıt. Bu zıtlık onları düşmanda yapabilir kör kütük aşıkta... Beklendik zamanlarda beklenmedik olaylarla dolu bir kitap.
