вσитєи χ яєα∂єя

9. вσℓυм

╰₊꒷︶꒷︶꒷꒦︶︶꒦‧₊˚⊹︶꒷꒦ ✧ ⊹ ₊⁀➷ ୨୧

Akira geri uyandığında hâlâ arabanın içindeydi ama park edilen yer başka bir yerdi, Akira bu yeri bilmiyordu ve diğerleri de yoktu. Sanırım işleri var, diye düşündü.

Uykusu olmadığından dolayı uyuyamazdı. Geldiği yeride bilmediği için dışarı çıkmadı, başına bir bela almak istemiyordu. Bu yüzden beklemeye başladı.

Bir süre sonra acıktığından telefonuna baktı şarjı azalmıştı, neredeyse bitmek üzereydi bunun için hemen konumuna en yakın restoranın nerede olduğuna baktı. Telefonunu kapatıp yanına koydu ve kapıyı açmaya çalıştı ama açılmadı. Bu yüzden sürücü koltuğuna bakıp orada olan düğmeye bastı, araba açılmıştı bu yüzden hızlıca çıkıp konuma doğru gitmeye başladı.

Diğer sokağa geçiş yapınca diğerlerine haber vermeyi unuttuğunu hatırladı ama artık çok geçti çünkü telefonunun şarjı yoktu ve geri dönmeye üşeniyordu bu yüzden yoluna devam etti.

Yolun üzerinde küçük bir restoran gözüküyordu, oraya gitmeye karar verdi.

Restorana girdiğinde bir yere geçip oturdu bir kaç dakika sonra biri geldi ve menüyü önüne koydu. Akira menüye baka baka ağzı iyice sulanmıştı lakin yanına para almadığını hatırladı. Biraz önce yanına gelen kişi tekrar geldi.

-"Efendim ne istersiniz?"

-"Ah, üzgünüm yanıma para almayı unutmuşum. Sanırım başka bir sefere.."

Akira telefonuna açıp saate bakmak istedi fakat şarjı olmadığından kapanmıştı.

Akira içinden la havle çekti.

Sonra önündeki kişiye gülümsemeye çalıştı ama bunu başarabildiği pek söylenemez.

Dükkandan dışarı çıktı ve yürümeye başladı arabaya geri dönmicekti çünkü istemiyordu ,aslında yerini unutmuştu bile, rastgele yürüyerek burayı bilen normal bir insanmış gibi davranmaya çalışıyordu.

Bir süre sonra kaybolmuştu, bunu anladı  buna rağmen hâlâ yürümeye devam ediyordu.

Hiç kimseyi arayamıyordu, hiç kimseyi tanımıyordu ve yolunu kaybetmişti. Akira batırdığının farkındaydı. Hemde çok fena bastırmıştı.

Yürümeye devam ederken aklına bir yerde telefonunu şarj etmek geldi ve bu yüzden bir dükkana girip sordu. Oradaki insanlar onu nezaketle içeri aldılar ve şarj aleti isteyince verdiler. Akira oldukça şaşırmıştı çünkü bunun bu kadar kolay olabileceği aklının ucundan geçmezdi.

***

Telefonunun açılmasını beklerken yanına küçük bir kız geldi ve elindeki şekerleri gösterdi.

-"Ablacım uzaktan aç gibi gözüküyorsun, şekerlerden ister misin? Annem elimdekilerin çoğunu yememe izin vermiyor ve de yorgun gözüküyorsun, iyi gelir. Elini aç vereyim."

Akira elini açtı.

-"Ne zaman aç değili- Teşekkürler!"

-"Rica ederim! !!.."

Akira elindeki şekerleri yanında herhangi bir yere koydu ve içlerinden bir tanesini aldı, yemeye başladı. Oldukça tatlıymış, diye düşündü.

***

Elindeki şekerleri yemeyi bitirince telefonuna baktı, işine yarayacak kadar dolmuştu. Sonra şarj aletini sahibine geri verip, teşekkür edip olduğu yerden ayrılmıştı.