Als dit is wat je wilt

Bonus hoofdstuk 3

'Wat?!' Jake wist niet meer waar hij het moest zoeken. 'Waarom heb je er mij niets over verteld, we zijn broers!' Hij draaide zich met de rug naar Devi toe, maar wist dat hij niet kon weglopen. Als hij nu wegliep was hij alleen in een onbekende wereld, een wereld waarvan hij de gevaren nog niet kende. 

'En wat wil je nu gaan doen? Flippen? Me uitmaken voor vanalles en nog wat alleen omdat ik je probeerde te beschermen. Kijk uit wat je zegt Jake, je bent hier niet meer de populaire jongen en ik de nerd. Dit is veel harder dan school, dit is de wereld van je nachtmerries.' Er viel een lange stilte die eeuwig leek te duren. 

'Maar je bent er al eens uitgekomen,' zei Jake. Devi stootte een minachtend lachje uit en keek door het raam van de woonkamer. 'Daar stond een prijs tegenover.'

Devi liep weg, uit het huis. Jake wilde hem eerst tegenhouden, maar bedacht zich op het laatste moment. Het leek hem beter als hij zijn broer even alleen liet. Ondertussen kon hij ook even rondkijken, misschien was er nog een weg uit, want hun moeder had het eten thuis waarschijnlijk al klaar staan. Hij schudde zijn hoofd, we waren hier, en we zouden er waarschijnlijk niet meer uit komen. 

Hij liep naar de eerste verdieping met ruime slaapkamers en een sneeuwwit behang. Hij plofte neer op een van de bedden en wilde slapen, zodat hij zichzelf kon voorhouden dat dit maar een droom was, dat hij thuis op de bank wakker zou worden en dit alles voorbij was.  Net zo snel als het begonnen was.

Devi liep een eeuwigheid rechtdoor, maar werd niet moe, kreeg geen honger, of voelde ook maar iets in zijn lichaam protesteren. Hij was er weer snel aan gewent geraakt, hij had hier al veel te veel tijd doorgebracht, naar zijn mening. 

Hij kwam aan bij een soort bos, maar het was niet het bos wat je zou verwachten. De bladeren hadden alle kleuren en vormen die je maar kon bedenken. Nieuwsgierig door zijn nieuwe ontdekking liep hij door en door totdat hem de moed bijna in de schoenen zonk. 

'Devi,' zei een stem achter een van de vele kleurrijke bomen. Hij draaide een rondje om zijn as, maar kon niets ontdekken. Hij besloot dat hij het zichzelf zat in te beelden, want de stem kwam hem bekent voor en als hij dacht dat het haar was zou zij ook hier opgesloten moeten zijn en dat was onmogelijk. 

'Devi,' zei de stem toen hij nog amper vijf passen had gezet. 

'Waar ben je?' stootte hij nieuwsgierig uit. Hij keek nog eens om zich heen, maar tevergeefs, er was nog steeds niemand naar zijn weten. Het zijn mijn verbeeldingen, herhaalde hij steeds in zijn hoofd.

'Devi,' zei de stem weer.

'Nu is het genoeg geweest. Kom tevoorschijn anders zorg ik daar wel voor.' Het was duidelijk dat hij het zat was. 'Kom dan!'

Geen beweging om hem heen. 'Amper hier en je begint nu al gek te worden, schat.' Er was maar één iemand die hem ooit 'schat' noemde.

'Silene?' zei hij verward.

'De enige echt.' Ze vloog achter een van de bomen uit en vloog hem om zijn hals. 'Ik heb je zo gemist, alles lijkt hier eeuwig te duren, schat.' Hij knikte instemmend. Hij voelde een traan van haar over zijn schouder gaan.

'Het komt wel goed,' beloofde hij haar.