35. De hopeloosheid is nabij

283 12 0
                                    

IK deed de deur open en was even vergeten dat Devi er was, dus hij liep tegen het raam ertegenaan. 'Sorry,' zei ik zonder geluid. Ik duwde de deur open van de meisjeskleedkamer, in de wetenschap dat hij toch niets kon zien. En ik wist zeker dat, als er iemand was, ze mij toch niet zouden kunnen zien. 

  Er waren een paar meisjes strekoefeningen aan het doen en toen ik eentje perongeluk aanraakte dacht ik dat ze me heel even aankeek. Daarna schudde ze haar hoofd en keek de andere kant op.

'Dus je bent er eindelijk, na al die tijd. Je hebt me wel laten wachten zeg.'  Devi en ik herkende de stem meteen. Hij gaf me een verbrijselende kneep in mijn hand en ik probeerde mijn hand los te schudden in de hoop dat hij nog heel was. 'We hebben je gemist andomean...' Emmoral, wie anders kon de blonde verschijning zijn?

Ze had het rode jurkje aan dat ze ook aan had op de dag dat ik haar voor het eerst zag. Ik zuchtte diep en keek haar recht aan, wat wilde ze van me? Was de eerste vraag die in me opkwam. 'Ik wil niet veel van je, ik kan je voor een redelijke prijs helpen te komen waar je wilt zijn.' Ik hield mijn hoofd schuin. 'Ik wist dat je daar interesse in had, misschien lijkt je dit wat. Een eerlijke ruil; ik krijg Jake en jij mag naar huis.' Ik draaide me meteen om. Ik hoefde er nog niet eens over na te denken. 

'Goed dan eigenwijs dingetje, wat jij wilt. Ik neem je krachten af en jullie zijn vrij.' Jake kneep hard in mijn hand, ik was vergeten dat hij haar ook kon horen. Ik zuchtte, het zou het idealen zijn voor mij, Ik was eindelijk van mijn zogenaamde krachten af én we konden naar huis. 

Ik negeerde Jake in knikte. 'Mooizo,' zei ze. 'Geef me een seconde.' 

Als dit is wat je wiltWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu