Als dit is wat je wilt

8. Bolletje bolletje in mijn hand, wie is het eerste slachtoffer van het land?

'Dus je wilt zeggen dat...' Hij onderbrak me. 'Iemand anders met je leven speeld.' Het was even stil.

'Dus je moet snel meekomen,' zei hij. Ik keek hem vragend aan. Nu, en mijn moeder dan? Verder had ik hier toch niemand, maar wat zou ik daar moeten. Ik kon toch beter wachten totdat ze zo slim was om dat ding stuk te gooien? 'Wat is er?' vroeg hij bezorgd.

'Ik moet nu mee komen volgens jou,' zei ik terwijl ik nadacht. Hij knikte. 'Maar wat heeft dat voor een zin? Zij kan dat ding...'

'De Levensbol,' verbeterde hij me. Ik rolde met mijn ogen en ging weer verder.

'Zij kan de Levensbol toch gewoon stukgooien, dan is alles toch opgelosd.' Hij schudde zijn hoofd.

'Die van jouw is vervloekt.' Fijn, waarom ik nu weer die in zo'n situatie. 'Als iemand die van jou stukgooid is hij vervloekt voor het leven. Niemand weet precies wat er dan met je gebeurd, want dat is bij iedereen anders. Bij jouw broer was het zo dat degene niet meer kon praten. Hij kon zelfs geen klanken meer uitbrengen.' Nou dat was zo erg toch nog niet? 'Maar dat gebeurd alleen bij koninkskinderen,' zei hij. Ik begon te lachen. Hij kon die reactie niet echt bergrijpen.

'Eerst een bol die mijn leven moet voorstellen en dan een koninkskind. Het moet niet gekker worden!' Hij keek me verbaasd aan. 'Oh..je meende het,' zei ik toen ik zijn gezicht zag. Hij knikte.

'Ik zou het warderen als je me serieus nam en niet steeds zo ongelovig aankeek.'

'Het zijn aardsmensen, die geloven nergens in.' Ik hoorde Emmoral achter me.

'Leuk dat je er weer bent,' zei ik vol sarcasme. Ze rolde met haar zoals zij dat alleen kon. Devi wierp haar een boze blik toe.

'Leuke moeder heb je trouwens,' zei ze. Ze had een gemene lach op haar gezicht. Ik was nooit geweldadig geweest, maar dit keer ging ze te ver. Ik ging tegenover haar staan en trapte haar vol tegen haar scheenbeen aan.

'Zo is het wel weer goed,' zei Devi achter ons. Maar Emmoral was niet van plan het zich zomaar te laten gevallen. Ze sloeg me recht in mijn maag en het voelden alsof het ontbijt weer naar boven kwam. Ze keek met te vreden blik hoe ik in elkaar zakte. 'Nu ga je te ver Emmoral,' hoorde ik Devi achter me zeggen.

'Ik was pas net begonnen.' Ik herstelde me en stond weer tegenover haar. 'Niet meer zo stoer, prinsesje?' ik sloeg haar tegen haar  slaap en ze viel op de grond.

'Niet meer zo stoer, Emmoral?' ik hoorde Devi achter me lachen.

'Ze komt wel weer bij,' zei Devi. 'Dus kom je mee?' vroeg hij hoopvol. Toen hij merkte dat ik niet meteen 'ja' zei begon hij te twijfelen.

'Ik kom mee,' zei ik zonder te weten wat me eigenlijk te wachten stond.