"Dwa smp..." Technoblade x Reader

Tajemnice

Claudia, wbiegając na salę, zauważyła swojego przyjaciela, Techno (Alexa), leżącego nieprzytomnego. Bez wahania usiadła obok niego i złapała go za rękę. Jej serce zaczęło bić szybciej, a obawy o jego stan zdrowia rosły w jej umyśle.

Claudia siedziała w szpitalnej sali, przyglądając się z troską swojemu przyjacielowi, Techno. Leżał on nieprzytomny na łóżku, otoczony przez białe ściany i monotonne dźwięki sprzętu medycznego. Claudia czuła się zaniepokojona i zasmucona, że Techno nie powiedział jej wcześniej o swoim złym stanie zdrowia.

W głębi serca Claudia wiedziała, że gdyby tylko wiedziała o problemach Techno wcześniej, mogłaby go wspierać i pomagać mu w trudnych chwilach. Byli przecież  przyjaciółmi  i zawsze mogli na siebie liczyć. Teraz jednak czuła się bezradna i niepewna, jak pomóc Techno w jego walce.

Claudia zaczęła mówić do nieprzytomnego przyjaciela, wyrażając swoje uczucia i frustrację. Powiedziała mu, że gdyby tylko wiedział, że coś mu dolega, mogłaby być obok niego przez cały ten czas. Mogłaby wspierać go emocjonalnie i fizycznie, pomagać mu w codziennych czynnościach i być jego oparciem.

Widząc Techno leżącego bezwładnie na łóżku, z oczu Claudii zaczęły lecieć łzy.

Po chwili przez stres oparła głowę o białą ścianę. Białą powierznia była zimna przez co oczy Claudii zaczęły się mimowolnie zamykać.

River siedziała w swoim pokoju, patrząc przez okno na szarą, deszczową pogodę za oknem. Jej myśli były zamieszczone w wirze pytań i wątpliwości, które nie dawały jej spokoju. Dlaczego ten świat jest taki skomplikowany? Dlaczego nie potrafi odnaleźć siebie?

W ostatnich tygodniach życie River stało się jeszcze bardziej trudne. Przyjaciel, którego znała od lat, został nagle dotknięty okrutną chorobą - rakiem. Ta wiadomość była dla niej szokiem i przypomniała jej o ulotności życia. Wiedziała, że teraz bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje wsparcia.

River zawsze miała skłonność do refleksji nad ludzkimi problemami. Czuła, że pisanie książek na ten temat może pomóc innym zrozumieć, jak bardzo ważne jest posiadanie wsparcia w trudnych chwilach. Pragnęła podzielić się swoimi przemyśleniami.

Kiedy już miała otworzyć okno. Obudziła się ze snu. Zdała sobie sprawę, że w śnie który jej się przyśnił była bohaterką swojej książki.

Claudia powoli otworzyła oczy i zdezorientowana spojrzała wokół siebie. Jej wzrok padł na przyjaciela, Techno , który również właśnie się obudził.

Omi natychmiast zrozumiała, że przez cały ten czas trzymała go za rękę. Jej dłonie były wciąż splecione z jego, a towarzyszący temu ciepły dotyk sprawiał, że czuła się bezpiecznie. Jednak teraz, gdy obaj byli już przytomni, Omi poczuła lekkie zakłopotanie i niepewność.

Zaniepokojona sytuacją, Omi spojrzała na Alexa z pytającym spojrzeniem. Ich wzajemne spojrzenia przekazywały wiele emocji - zdziwienie, niepewność i troskę.

Omi delikatnie pociągnęła za rękę Alexa, próbując przekazać mu swoje wsparcie i gotowość do pomocy. Chociaż nie wiedziała jeszcze dokładnie, co się wydarzyło, była gotowa stanąć u boku swojego przyjaciela.

Omi była bardzo zła na Techno, gdy dowiedziała się, że nie powiedział jej o tym, że coś złego się z nim dzieje. Okazało się, że Techno ma raka, a Omi czuła się zraniona i zaniepokojona tym faktem. Była przekonana, że jako bliski przyjaciel powinien był podzielić się  informacją, że coś mu dolega.

Jednakże, kiedy Techno w końcu opowiedział Omi o swojej chorobie, zrobił to w sposób zupełnie nieoczekiwany. Zamiast być poważny i smutny, Techno odbierał całą sytuację w prześmiewczy sposób. Zaczął żartować na temat raka i używać czarnego humoru, co jeszcze bardziej rozzłościło Omi.

Omi czuła się kompletnie niezrozumiana i zraniona przez takie podejście Techno. Być może chciał on złagodzić napięcie i stres związany z chorobą poprzez żarty, ale dla Omi było to nieodpowiednie i nieodpowiedzialne. Chciała ona być wsparciem dla swojego przyjaciela w trudnym czasie, a nie brać udziału w dowcipach na temat tak poważnej choroby, która mu dolega