နေရောင်ကို ကြောက်တဲ့ ပန်းကလေးတွေရှိတယ်တဲ့။ အရုဏ်တက်တာနဲ့ အဲ့ဒီပန်းကလေးတွေက အပင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းသေဆုံးကြတော့တာပဲ။
သူမဟာ အဲ့ဒီပန်းကလေးတွေလိုများ ဖြစ်နေမလား။ အမြဲ သူ့ဆီကထွက်ပြေးနေတာ။ ပုန်းရှောင်နေတာ...
ချစ်သော သူ့ဆီကနေလေ။
ဒါပေမယ့် ဒီကနေ့တော့ သူမဟာ ချစ်သောလူဆီကနေ ထွက်ပြေးဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးထင်တယ်။ ဝမ်းနည်းစရာကောင်းအောင်လှတဲ့ပန်းချီကားချပ်လေးနဲ့တူတယ်လို့ သူမတင်စားထားတဲ့ ချစ်သော လူသားဟာ သူမအိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်ကို ရောက်လာခဲ့တယ်လေ။
" sorry နော်... ငါနောက်ကျသွားလား... "
ညနေခင်းအပြင်ထွက်မှာမို့ဆိုပြီး ပြင်ဆင်ထားလိုက်တာကလည်း တစ်ကိုယ်လုံး သိုးမွေးလုံးကျနေတာပဲ။ သူမကို သူဟာ မရယ်မပြုံး ကြည့်နေခဲ့တယ်။
.
.
.
မှုန်ကုပ်ကုပ် အမျိုးသားနှစ်ယောက်ရယ်... နှုတ်ခမ်းတွေတမင်ဖိပိတ်ထားတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက်ရယ်။ ဘယ်လောက်တောင် အသက်ရှူကြပ်စရာ တွေ့ဆုံမှုမျိုးပါလိမ့်။
ပုံမှန်ဆို အဖွဲ့လိုက်တွေ့ဆုံမှုတွေထဲမှာ စကားအနည်းဆုံး သူမကပဲ စကားစရတယ်။
" ဉာဏ်ဉာဏ်.... နင်နဲ့ ဟန်မေဝင်းမောင်နဲ့ ၈တန်းတုန်းက အတူထိုင်ခဲ့ဖူးတယ်မလား... "
" အေး... "
တမင်ကို ဩထားတဲ့ အသံကြီး။ အဲ့ဒီအသံက ဉာဏ်ထွန်းလင်း သူမကို စိတ်ဆိုးနေတတ်တဲ့အခါ ပြောတဲ့အသံမျိုး။
ဘာကို စိတ်ဆိုးနေလဲဆိုတာ သူမသိတာပေါ့။ ညနေအပြင်သွားခါနီးတော့ အရုဏ်လင်းက သူမအဆောင်ရှေ့ထိရောက်လာပြီး နာရီဝက်လောက် ကြိုစောင့်နေခဲ့တာ။ ဉာဏ်ထွန်းလင်းကို အဆောင်လာမခေါ်ဖို့လည်း မှာထားပြီးသား။ ဒါပေမယ့် အရုဏ်လင်းနဲ့ အတူလာမှလို့တော့ ပြောမထားမိဘူးပေါ့။ အဲ့ဒါကို သူမက မြို့ထဲဆိုင်ကယ်စီးရင် ဂန်းတန်းတန်းနဲ့ဆိုပြီး အဆောင်လာခေါ်ရင်း အရုဏ်လင်းနဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ကြရော။ ဉာဏ်ထွန်းလင်းက သူ့ကိုလိမ်ရကောင်းလားဆိုပြီး စိတ်ဆိုးတယ်။
