Bir Şairin Sezsiz Çığlığı

Şairin Sezsiz Çığlığı

Bir adam yürüyor kaldırımda
Hayata başka türlü bakıyor gözleri
Biliyor yaşının epey ilerlediğini
Saçlarının ağardığını
Buruşmuş ellerindeki siyah lekelerin
Ne anlama geldiğini

Hâlâ dik duruyor bedeni
Sanki hayat onu hiç incitmemiş gibi

Ellerini kenetliyor arkasında
Onu yoran bu kaldırımlara
Meydan okurmuşçasına
Gözleri eleveriyor kendisini

Yavaş yavaş yürüyor adam yolda
Bakıyor boylu boyunca uzanmış kaldırımlara
Elleride tuttuğu eskimiş kağıtları
Kimdir nedir bilinmez gizemli bir adam

Dönüyor karşısına çıkan ilk aralığa
Duruyor öylece bir ağaç altında
Uzun uzun bakıyor ağaca
Birçok anısı olmuş belli
Bu ağacın altında

Yüzü değişiyor adamın
Gözleri elveda diyor hayata
Koşuyor ağacın arkasındaki uçurum boşluğuna
Bırakıyor kendini sonu sonsuz boşluğa

Şimdi ondan geriye duyulmaz çığlıkları
Eskimiş kağıtları kalıyor
Eski kağıtlarda eskimiş birkaç şiir